Wierzbownica błotna
Z Wikipedii
| Wierzbownica błotna | |
| Systematyka | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Podgromada | Magnoliophytina |
| Klasa | Rosopsida |
| Podklasa | różowe |
| Nadrząd | Myrtanae |
| Rząd | mirtowce |
| Podrząd | Onagrineae |
| Rodzina | wiesiołkowate |
| Podrodzina | Onagroideae |
| Rodzaj | wierzbownica |
| Gatunek | wierzbownica błotna |
| Nazwa systematyczna | |
| Epilobium palustre | |
| L., 1753 | |
Wierzbownica błotna (Epilobium palustre L., Sp. Pl. 348. 1753) – gatunek z rodziny wiesiołkowatych (Onagraceae), jeden z kilkunastu występujących w Polsce.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- bylina trwała z podziemnym, rozgałęzionym rozłogami.
- Łodyga
- pojedyncza lub rozgałęziona, obła o wysokości od (5)10-70 cm.
- Liście
- równowąskolancetowate, całobrzegie lub odległe i niewyraźnie ząbkowane, o brzegach podwiniętych
- Kwiaty
- drobne, różowe do ciemnoróżowych, zebrane w szczytowe grono; płatki długości 5-9 mm, głęboko sercowato wycięte na szczycie; kwitnie lipiec-sierpień.
- Owoce
- torebka zawierająca dużą ilość niełupek zaopatrzonych w aparat lotny w postaci pęczka jedwabistych szczecinek zapewniających wiatrosiewność.
- Korzenie
- krótkie, nitkowate rozłogi podziemne z wydłużonymi międzywęźlami pokrytymi łuskowatymi liśćmi; na końcu rozłogów tworzą się jesienią rozmnóżki.
- Biotop
- gatunek wilgociolubny, rośnie w rowach, na podmokłych łąkach, torfowiskach, brzegach wód. Preferuje gleby kwaśne i wilgotne.
- Inne
- Roślina żywicielska motyla postojaka wiesiołkowca
[edytuj] Występowanie
Gatunek pospolity w całej Polsce. Występuje na całym niżu i w niższych położeniach górskich (po piętro subalpejskie).
[edytuj] Zmienność
Gatunek bardzo zmienny, tworzy liczne modyfikacje siedliskowe różniące się wzrostem, kształtem i ząbowaniem liści, obecnością rozmnóżek etc. Większość z nich nie ma większego znaczenia taksonomicznego. Często tworzy mieszańce z innymi gatunkami z rodzaju Epilobium, np. E. ciliatum, E. adnatum.
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina lecznicza:
- Surowiec zielarski: ziele górne pędy, Herba Epilobii. Zawiera kwas oleanolowy, kwas ursolowy, garbniki, beta-sitosterol, flawonoidy, kwasy nieorganiczne, sole, trójterpeny i flawony.
- Działanie: przeciwbakteryjne, antyandrogenne, przeciwzapalne, odtruwające, pobudzajace regenerację tkanki nabłonkowej, rozkurczowe, przeciwalergiczne, przeciwwysiękowe, uspokajające, przeciwbólowe. Hamujące przerost gruczołu krokowego. Zapobiegjące nowotworom, oczyszcza organizm z wolnych rodników i usuwa nadtlenki oraz zapobiega ich powstawaniu.
- Medycyna ludowa: stosowana przy chorobach: skóry: łuszczyca, trądzik, wypryski, pokrzywka, łojotok, łojotokowe zapalenie skóry, figówka, ropne zapalenie mieszków włosowych, łupież tłusty, dermatoza okołoustna , chorobach autoimmunologiczno układowych:przerost i stan zapalny gruczołu krokowego, moczowa, stany zapalne układu moczowo płciowego u kobiet i mężczyzn, hirsutyzm oraz chorobach spowodowanych nadmiarem androgenów, zaburzeniem miesiączkowania, upławami. Podawana również przy bólu głowy i zawrotach głowy, nerwobólach, bezsenności, moczeniu nocnym, wyczerpaniu nerwowym, trudno gojących się ranach, chorobach alergicznych, łysieniu androgennym.
- Zbiór i suszenie: zbierać w czasie kwitnienia i suszyć w temperaturze pokojowej lub do 50°C.
