Wanda Wiłkomirska
Z Wikipedii
Wanda Wiłkomirska (ur. 11 stycznia 1929 w Warszawie) — polska skrzypaczka i pedagog.
Pochodzi ze znanej warszawskiej rodziny muzycznej. Naukę gry na skrzypcach rozpoczęla w wieku 5 lat u swojego ojca Alfreda Wiłkomirskiego. Po dwóch latach nauki wystąpiła po raz pierwszy publicznie. W 1947 r. ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi w klasie Ireny Dubiskiej, od 1949 roku była uczennicą Ede'a Zathureczkyego w Akademii Muzycznej im. Ferenca Liszta w Budapeszcie, jej pedagogami byli także Eugenia Umińska i Tadeusz Wroński w Warszawie oraz Henryk Szeryng w Paryżu. Jest laureatką czterech międzynarodowych konkursów: w Genewie (1946), w Budapeszcie (1949), Konkursu Bachowskiego w Lipsku (1950) i Konkursu im. Wieniawskiego w Poznaniu (1952). Od czasu triumfalnego debiutu w Ameryce (1961) z orkiestrą Filharmonii Narodowej rozpoczęła się jej wielka kariera międzynarodowa. W 1983 roku została profesorem w Hochschule für Musik Mannheim w Heidelbergu. Po 13 grudnia 1981 roku, w stanie wojennym, wyjechała z kraju. Wróciła dopiero po upadku komunizmu, w 1990 roku. Przez 22 lata była solistką Filharmonii Narodowej w Warszawie, towarzysząc orkiestrze w jej podróżach, bywała też zapraszana na tournées przez inne orkiestry polskie i zagraniczne. Jako solistka brała udział w inauguracji odbudowanej po wojennych zniszczeniach Filharmonii Narodowej w Warszawie, w otwarciu Barbican Hall w Londynie, zainaugurowała oraz wystąpiła na pierwszym powojennym koncercie orkiestry Sydney Symphony w Operze w Sydney. Obecnie prowadzi klasę w Sydney Conservatory of Music, łącząc pracę pedagogiczną z koncertami.
Koncertowała na pięciu kontynentach, dając recitale i grając z czołowymi orkiestrami pod dyrekcją m.in. Otto Klemperera, Leonarda Bernsteina, Carlo Maria Giuliniego, Johna Barbirollini, Kurta Masura, Wolfganaga Sawallischa, Zubina Mehty, Witolda Rowickiego, Ericha Leinsdorfa, Pierra Bouleza, Eugena Jochuma, Franza Konwitschnego. Uczestniczyła w projektach kameralnych, grając z rodzeństwem ("Trio Wiłkomirskich"), a także z Marthą Argerich, Danielem Barenboimem, Gidonem Kremerem, Mischą Maiskim. Coroczne koncerty w USA, liczne koncerty w prawie wszystkich państwach europejskich, w Japonii, Nowej Zelandii i Ameryce Południowej oraz wspaniałe recenzje powodują, że Wanda Wiłkomirska uważana jest za jedną z czołowych skrzypaczek XX wieku.
Oprócz działalności koncertowej, prowadzi kursy muzyczne w wielu krajach oraz wielokrotnie uczestniczyła w pracach jury międzynarodowych konkursów skrzypcowych: Karla Flescha w Londynie, Jacquesa Thibaud w Paryżu, Piotra Czajkowskiego w Moskwie, ARD w Monachium, Henryka Wieniawskiego w Poznaniu, Hanowerze, oraz Tokio. Wanda Wiłkomirska była pierwszą wykonawczynią licznych utworów kompozytorów polskich, niemieckich i australijskich; niektóre z nich były jej dedykowane. Nagrywała dla EMI, Deutsche Grammophon, Polskich Nagrań, Philipsa, Hungarotonu i innych wytwórni. Za swoją muzyczną działalność otrzymała wiele medali, nagród i wyróżnień, z których najbliższa jej sercu jest nagroda za propagowanie muzyki Karola Szymanowskiego w świecie.
Gra na skrzypcach Petrus Guarnerius, Wenecja 1734.
