Włodzimierz Lubański

Włodzimierz Lubański (ur. 28 lutego 1947 w Gliwicach Sośnicy) – polski piłkarz, wielokrotny reprezentant Polski, przez wiele lat związany z klubem piłkarskim Górnik Zabrze; środkowy napastnik. W oficjalnych spotkaniach w reprezentacji Polski rozegrał 75 spotkań, strzelił 48 goli.

Lubański zaczynał karierę w Sośnicy Gliwice (1957-1958), ale powszechnie był kojarzony jako piłkarz zabrzańskiego Górnika. Jako zawodnik Górnika Zabrze był wielokrotnie mistrzem Polski. W 1970 roku dotarł z drużyną do finału Pucharu Zdobywców Pucharów (najlepszy wynik polskiego klubu w dziejach) i z siedmioma strzelonymi bramkami był najskuteczniejszym zawodnikiem turnieju.

W reprezentacji zadebiutował razem z Zygfrydem Szołtysikiem 4 września 1963 w Szczecinie, mając niewiele ponad 16 lat (nigdy wcześniej ani potem nie było młodszego zawodnika) i strzelił gola w wygranym 9:0 meczu z Norwegią.

Jeden z liderów ekipy Górskiego doznał kontuzji tuż przed osiągnięciem największych sukcesów przez reprezentację. Po wyleczeniu groźnej kontuzji kolana występował w belgijskim klubie piłkarskim KSC Lokeren. Dwukrotnie wystąpił w zespole gwiazd (podczas benefisu Jaszyna i meczu Europa-Ameryka Południowa). Siódmy piłkarz Europy w ankiecie "France Football" w 1972 r. Z reprezentacją zdobył na igrzyskach olimpijskich w 1972 roku złoty medal olimpijski jako kapitan drużyny. W eliminacjach do Mistrzostw Świata – 1974 w meczu z Anglią (zdobył gola) zagrał z niezaleczoną kontuzją i w biegu do piłki bark w bark z Roy'em McFarlandem doznał groźnego urazu kolana na skutek jego przeciążenia.Wbrew szeroko rozpowszechnianej opinii, podczas tego zajścia nie było absolutnie winy angielskiego zawodnika. Bardzo dokładny zapis magnetyczny tego smutnego dla Lubańskiego zdarzenia znajduje się w archiwach TVP.

O powrót do sportu walczył przez dwa lata, w kadrze pojawił się dopiero w 1977 r. Mundial – 1978 w Argentynie miał być ukoronowaniem jego kariery. Wtedy grał już w belgijskim Lokeren. Jako jego zawodnik wystąpił w reprezentacji po raz ostatni – w 1980 r. w towarzyskim spotkaniu w Chorzowie. Był to jego 48. gol (rekord kraju do dzisiaj) w 75. występie. W 1978 r. otrzymał nagrodę Fair play UNESCO.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej próbował sił w zawodzie trenera, ostatecznie został menedżerem zajmującym się transferami piłkarzy. Czasem komentuje w telewizji mecze polskiej reprezentacji. Był jednym z bliższych doradców trenera Jerzego Engela.

[edytuj] Historia klubowa

• Górnik Sośnica -1958
• GKS Gliwice 1958-1962
• Górnik Zabrze 1963-1975
• KSC Lokeren (Belgia) 1975-198
• US Valenciennes (Francja) 1982-1984
• Stade Quimper (Francja) 1984
• Racing Club Mechelen (Belgia) 1985

[edytuj] Osiągnięcia

• 7-krotny Mistrz Polski – 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1971, 1972 r.
• 6-krotny zdobywca Pucharu Polski – 1965, 1968, 1969, 1970, 1971 r.
• 4-krotny "Król Strzelców" ligi – 1966, 1967, 1968, 1969 r.
• 2-krotnie "Piłkarz roku" – 1967, 1970 r.
• Laureat "Złotych Butów" – 1972 r.
• W Polsce rozegrał 395 meczów : 80 – reprezentacja Polski (w tym 5 nieoficjalnych), 234 – liga, 35 – Puchar Polski, 43 – PKME, PZP, UEFA, 3 – Intertoto, Puchar Ligi
• W Polsce zdobył 278 goli: 50 – reprezentacja (w tym 2 nieoficjalne), 155 – liga, 40 – Puchar Polski, 30 – PKME, PZP, UEFA, 3 – Intertoto, Puchar Ligi