Uta Ranke-Heinemann
Z Wikipedii
Uta Ranke-Heinemann (ur. 2 października 1927 w Essen) - profesor teologii, autorka książek, córka Gustava Heinemanna, prezydenta RFN w latach 1969-1974
W latach 1947-1953 studiowała teologię na uniwersytetach w Oxfordzie, Bonn, Bazylei. Uczennica Rudolfa Bultmanna. Od 1953 roku, po przejściu na katolicyzm, studiowała teologię katolicką na uniwersytecie w Monachium. W 1969 r. jako pierwsza kobieta na świecie habilitowała się z teologii katolickiej. Wykładała później na różnych uczelniach. Jako pierwsza kobieta otrzymała w 1970 r. profesurę i katedrę teologii katolickiej na uniwersytach w Duisburgu i Essen, gdzie wykładała Nowy Testament i Starożytną Historię Kościoła.
Za krytykę Kościoła katolickiego i interpretowanie dziewiczego poczęcia Marii wyłącznie z teologicznego, a nie biologicznego punktu widzenia, została pozbawiona katedry. W 1987 r. objęła niezależną od Kościoła Katedrę Historii Religii.
W latach 80. i 90. podejmowała wiele krytycznych wobec Kościoła katolickiego dyskusji oraz ostro krytykowała stanowisko Kościoła wobec małżeństw księży. Swoją krytyką pism Alberta Wielkiego doprowadziła do ostrego konfliktu z zakonem dominikanów.
Autorka licznych publikacji i książek.
[edytuj] Publikacje książkowe:
- Weisheit der Wüstenväter, 1958
- Von christlicher Existenz, 1964
- Das frühe Mönchtum, 1964
- Antwort auf aktuelle Glaubensfragen, 1965
- Der Protestantismus, 1965
- Gedanken zu Sonntagsepisteln, 1967
- Christentum für Gläubige und Ungläubige, 1968
- Die sogenannte Mischehe, 1968
- Eunuchen für das Himmelreich. Katholische Kirche und Sexualität, 1988
- Widerworte, 1989
- Nein und Amen. Anleitung zum Glaubenszweifel, 1992
- Nein und Amen. Mein Abschied vom traditionellen Christentum, 2002
Przekłady na język polski:
- Nie i amen 1994, ISBN 83-85732-15-2
- Eunuchy do raju. Kościół Katolicki a seksualizm, 1995, ISBN 8385732179
