Trofim Kornienko
Z Wikipedii
Trofim Nikołajewicz Kornienko (ur. 1906, zm. 1971), funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa i kontrwywiadu, m.in. naczelnik Wydziału III KRO - kontrwywiadu Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego przy Ludowym Komisariacie Spraw Wewnętrznych.
Pracę w radzieckich organach bezpieczeństwa państwowego rozpoczął w połowie stycznia 1934 roku, w 4 Wydziale Oddziału Oddzielnego (OO) przy Zjednoczonym Państwowym Zarządzie Politycznym. W następnych latach po przemianowaniu OGPU na GUGB (Główny Zarząd Bezpieczeństwa Państwowego NKWD), zajmował tam różne stanowiska, m.in. w wydziałach 3, 7, 5 i na początku 1937 roku ponownie w Wydziale 3. W listopadzie 1938 roku został zastępcą naczelnika Wydziału 3, następnie od 25 kwietnia 1939 do 26 września 1940 roku jego naczelnikiem. Podczas sprawowania funkcji szefa kontrwywiadu (Wydz. 3), Kornienko wykonał m.in. ściśle tajny rozkaz wydany przez ówczesnego ludowego komisarza spraw wewnętrznych (szefa NKWD) nr 001186, polecający powołanie dwóch grup operacyjnych, które zajmowały się tłumaczeniem tajnych dokumentów polskiego wywiadu wojskowego (Oddział II Sztabu Generalnego WP), które dostały się w ręce radzieckie po 17 września 1939 roku. Kornienko dowodził jedną z tych grup operacyjnych. Po reorganizacji aparatu NKWD w lutym 1941 roku, w rezultacie której powołano Ludowy Komisariat Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR, T. Kornienko został naczelnikiem 4 Oddziału w II Zarządzie NKGB zajmującym się kontrwywiadem. Po zmianach strukturalnych z lipca 1941 roku został naczelnikiem 5 Wydziału II Zarządu NKWD zajmującego się kontrwywiadem. Następnie od marca sierpnia 1942 roku był naczelnikiem OBB (Walka z bandytyzmem) NKWD, a do końca 1942 roku dowodził grupą operacyjną NKWD na Kaukazie. Od marca do maja 1943 roku szef Zarządu NKWD i od maja 1944 do końca 1945 roku naczelnik Kirowgradzkiego Zarządu NKWD. W listopadzie 1945 roku Kornienko został ministrem bezpieczeństwa państwowego w jednej z republik (prawdopodobnie Mołdawskiej), sprawował to stanowisko do lutego 1948 roku i następnie został przeniesiony do rezerwy MGB ZSRR. Do pracy w organach państwowych powrócił we wrześniu 1953 roku, został mianowany zastępcą naczelnika transportu drogowego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych ZSRR, sprawował to stanowisko do maja 1954 roku. Zmarł w 1971 roku.
