The Plastic People of the Universe

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

The Plastic People of the Universe
Rok założenia	1969
Pochodzenie	Czechy
Gatunek	Rock
Strona internetowa

The Plastic People of the Universe - czeski zespół undergroundowy, grający rocka symfonicznego i psychodelicznego, symbol czeskiej opozycji wobec władzy socjalistycznej.

Zespół założyli Milan Hlavsa, Josef Janíček, Jiri Krabes i Jan Brabec w październiku 1969 r., miesiąc po interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. Grupa przyjęła nazwę zaczerpniętą z tytułu piosenki Franka Zappy, inspirując się dodatkowo twórczością Andy Warhola.

Już na początku kariery władza prześladowała ich za obcojęzyczną nazwę i wykonywanie utworów muzyków angielskich i amerykańskich jak The Velvet Underground czy Lou Reed. Po roku nakazano im zwrot sprzętu nagłaśniającego który otrzymali z Centrum Kultury w Pradze. Kiedy w 1971 roku odmówili zmiany repertuaru na bardziej radziecki, zaczęli mieć kłopoty z władzami: nie mogli występować na oficjalnych koncertach, a ich muzyka była nieobecna w mediach, ponadto starano się zmusić muzyków do obcięcia długich włosów.

W 1972 roku, do zespołu dołączył free jazzowy saksofonista Vratislav Brabenec i wkrótce potem skrystalizowało się brzmienie zespołu oparte na połączeniu rocka psychodelicznego, jazzu i czeskiego folkloru.

Koncerty zespoły były pacyfikowane przez milicję, doszło nawet do tego iż w 1974 r. po występie w Rudolfowie koło Czeskich Budziejowic, zmotoryzowany odział milicji próbując rozpędzić zebranych najeżdżała motorami i samochodami na publiczność.

W lutym 1976 roku, po jednym z nielegalnych, prywatnych występów, czterej muzycy grupy i wokalista zespołu DG 307 zostali aresztowani. Milicja przygotowała pokazowy proces "długowłosych chuliganów". By ukazać ich w jak najgorszym świetle, zakazano im ścinania włosów w więzieniu by w telewizji wyglądali na wandali. Wśród aresztowanych znalazł się charyzmatyczny menadżer zespołu i poeta, Ivan Martin Jirous. W czasie procesu obrońcy muzyków odwoływali się do całej literatury radzieckiej w tym do Lenina by ukazać ułomność administracji. Proces był impulsem dla całej opozycji która solidaryzując się z zatrzymanymi muzykami, w grudniu 1976 r. zaczęła zbierać podpisy pod deklaracją znaną jako Karta 77.

Milana Hlavsa na skutek nacisków społecznych zwolniono jeszcze przed procesem a pozostałych muzykom złagodzono wyroki.

Zespół by uniknąć kolejnych aresztowań za chuligaństwo, rozpoczął występy na wiejskich posesjach prywatnych. W taki właśnie sposób doszło do słynnego występu w domu Vaclava Havla w Hradeczku, w kwietniu 1978 roku. Zarejestrowany wtedy materiał posłużył do wydania płyty „Egon Bondy’s Happy Hearts Club Banned”, składającej się z tekstów kontrowersyjnego poety i filozofa Egona Bondego.

Płyty zespołu ukazywały się oficjalnie jedynie za granicą, „Egon Bondy’s Happy Hearts Club Banned” wytłoczono w Irlandii, a wydano we Francji. Do Czechosłowacji, płyty trafiały tak zwanym systemem „na Bacha”, polegającym na oklejaniu płyt mylnymi okładkami.

Kapela po za kontrowersyjnym jak na owe czasy wyglądem i tekstami cechowała również nietypowa aranżacja sceny na czas występów. W czasie jednego z koncertów wywiesili na sznurkach dziesiątki wędzonych śledzi. Często zaczynali występy utworem” Podwieczorek”, który składał się na zwykły posiłek na scenie, przerywany krótkim motywem instrumentalnym.

Zespół nagrał w sumie 8 płyt, instrumentację do noweli „Jak będzie po śmierci” Ladislava Klimy i udźwiękowili „Pasje wielkanocne”.

W ramach represji domy w których występował zespół, były niszczone, dom nieopodal Czeskiej Lipy spalono trzy tygodnie po ich występie, a dom w Rychnowie po przejęciu przez państwo, jeszcze przed całkowitą wyprowadzką mieszkańców został wysadzony w powietrze. Zarówno Milana Hlavsa jak i innych członków zespołu, wielokrotnie przesłuchiwano i bito. Do wyjazdu z Czechosłowacji zmuszono jednego z muzyków- Vratislava Brabenca Na skutek represji zespół ostatecznie zaprzestał działalności w 1986 r.

Po rozwiązaniu The Plastic People of the Universe, Milan Hlavsa założył grupę Pulnoc, a Ivan Jirous założył podziemne pismo „Vokno”. Ten ostatni spędził w sumie osiem lat w więzieniach i został zwolniony jako jeden z ostatnich więźniów politycznych w grudniu 1989 roku.

Po upadku komunizmu, grupa Pulnoc wystąpiła wspólnie z Lou Reedem, i to trzykrotnie, m.in. w Białym Domu przed prezydentami Czech i USA. W 1997 roku nastąpiła na krótko reaktywacja The Plastic People of the Universe , jednak muzycy nie mogli się zgodzić co do nowego repertuaru - Hlavsa pragnął iść w stronę techno.

W listopadzie 1999 roku po raz pierwszy wystąpili w Polsce, uświetniając obchody 10 rocznicy odbycia się we Wrocławskim Festiwalu Kultury Czeskiej.