Sztuczne oddychanie
Z Wikipedii
Ten artykuł został umieszczony na liście stron do usunięcia.
Aby poznać dokładniejsze powody umieszczenia go na tej liście i ewentualnie podjąć dyskusję nad pozostawieniem go na Wikipedii, przejdź do strony:
Zobacz też: zasady i zalecenia dotyczące głosowania.
Aby zagłosować przejdź tutaj.
Bez względu na przebieg głosowania, można poprawiać informacje w nim zawarte. Dobrze jest poinformować o zmianach na stronie głosowania.
Prosimy o podanie powodu umieszczenia artykułu na SdU - zobacz instrukcję wstawiania szablonu.
Sztuczne oddychanie – technika pierwszej pomocy stosowana przy resuscytacji krążeniowo-oddechowej, polegająca na dostarczeniu powietrza w płuca osoby która samodzielnie nie oddycha, ale której serce nie przestało pracować. Jeśli samoistne oddychanie nie pojawia się, czynności ratujące należy wykonywać do momentu stwierdzenia śmierci przez lekarza lub do wyczerpania własnych możliwości.
Spis treści |
[edytuj] Metody bezpośrednie
Pozwalają na wprowadzenie do 1500 ml powietrza do płuc poszkodowanego przy każdym oddechu. Umożliwiają stałą kontrolę skuteczności wykonywanych działań i są niezbyt męczące dla ratownika.
[edytuj] Metoda usta-nos
Jest to najskuteczniejsza metoda wentylacji. Zapewnia lepsze uszczelnienie, zmniejsza ryzyko rozdęcia żołądka i wywołania wymiotów.
Postępowanie: Odchyl głowę pacjenta jedną rękę kładąc na jego czole, drugą pod brodą jednocześnie zamykając mu usta. Nabierz głęboki wdech, obejmij ustami nos i mocno wdmuchnij powietrze. Pod koniec wdechu otwórz usta pacjenta, aby ułatwić ucieczkę powietrza.
[edytuj] Metoda usta-usta
Jest to mniej skuteczna metoda wentylacji niż omówiona powyżej, ale jest wygodniejsza i szybsza (trzeba tylko wszystko robić z wyczuciem).
Postępowanie: Odegnij głowę pacjenta do tyłu jedną rękę kładąc na jego czole a drugą złap za żuchwę. Nabierz głęboki wdech, obejmij szczelnie ustami usta pacjenta (u dzieci usta i nos). Wdmuchuj powietrze tak jakbyś sam oddychał jednocześnie trzymajac kciukiem i palcem wskazującym zatkany nos pacjenta. Pod koniec wdechu uwolnij usta pacjenta. Słuchaj czy powietrze ucieka i obserwuj ruchy klatki piersiowej poszkodowanego. O prawidłowo prowadzonej wentylacji świadczą ruchy klatki piersiowej. Jeśli klatka piersiowa się nie porusza, a rozdęciu ulega okolica brzucha oznacza to, że powietrze zamiast do płuc dostaje się do żołądka. Grozi to sprowokowaniem wymiotów. Świadczy to o tym, że najprawdopodobniej głowa nie została dostatecznie odgięta do tyłu i opadający język zatyka drogi oddechowe.
[edytuj] Metoda usta-nos-usta
Stosowana jest w stosunku do niemowląt i małych dzieci i polega na wdmuchiwaniu powietrza jednocześnie przez usta i nos poszkodowanego.
[edytuj] Metody pośrednie
Wykonywane w przypadku uszkodzenia twarzy poszkodowanego. Aktualnie nie są dopuszczone do stosowania.
[edytuj] Metoda Silvestra Broscha
[edytuj] Metoda Holgera Nielsena
[edytuj] Zobacz też
 |
Przeczytaj też zastrzeżenia dotyczące pojęć medycznych na Wikipedii! Wikipedia:Wikiprojekt Nauki medyczne • Portal:Nauki medyczne |
|
