Sven-Göran Eriksson

Z Wikipedii

Sven-Göran Eriksson ^* (ur. 5 lutego 1948 roku w Torsby), szwedzki piłkarz i trener piłkarski. Po zakończeniu krótkiej kariery sportowej pracował m.in. w IFK Göteborg, Benfice Lizbona i Lazio Rzym, z którymi zdobywał mistrzostwo odpowiednio Szwecji, Portugalii i Włoch. Jest jedynym oprócz Giovanniego Trapattoniego i Arsene'a Wengera szkoleniowcem, który prowadził drużynę w finałach trzech najważniejszych klubowych rozgrywek europejskich – o Puchar UEFA (trzykrotnie), Puchar Mistrzów i Puchar Zdobywców Pucharów. Od października 2000 roku był pierwszym w historii zagranicznym selekcjonerem reprezentacji Anglii. Po Mistrzostwach Świata w 2006 roku na tym stanowisku zastąpił go jego asystent Steve McClaren.

Spis treści 1 Kariera piłkarska 2 Kariera szkoleniowa 2.1 Szwecja 2.2 Portugalia 2.3 Włochy 2.4 Anglia 3 Sukcesy szkoleniowe 4 Ciekawostki

[edytuj] Kariera piłkarska

Jako piłkarz grał na pozycji prawego obrońcy w drugoligowym KB Karlskoga i trzecioligowym Degerfors IF. W 1975 roku zakończył karierę sportową z powodu kontuzji kolana.

[edytuj] Kariera szkoleniowa

[edytuj] Szwecja

Pracę szkoleniową zaczynał jako asystent (1976) i pierwszy trener (1977-1978) w Degerfors IF. Ze swoją drużyną szybko awansował do pierwszej ligi szwedzkiej. W 1979 został trenerem jednego z najbardziej utytułowanych klubów w Szwecji IFK Göteborg. Młody szkoleniowiec w ciągu trzech lat zdobył z nim dwukrotnie mistrzostwo kraju, raz Puchar kraju, a w 1982 po zwycięstwie w dwumeczu (1:0 i 3:0) nad Hamburger SV świętował pierwsze w historii szwedzkiego futbolu trofeum międzynarodowe – Puchar UEFA.

[edytuj] Portugalia

Kilka tygodni po tym triumfie otrzymał propozycję pracy w Benfice Lizbona, z którą zdobył dwa tytuły mistrza Portugalii i jeden Puchar kraju. Do Benfiki powrócił pięć lat później. Prowadzony przez niego zespół w 1991 roku ponownie okazał się bezkonkurencyjny w lidze, a rok wcześniej grał w finale Pucharu Mistrzów, w którym uległ 0:1 Milanowi.

[edytuj] Włochy

W 1984 roku upomniała się o niego Serie A. Najpierw pracował w AS Romie, którą, ze Zbigniewem Bońkiem w składzie, doprowadził do zwycięstwa w Pucharze Włoch, a później w AC Fiorentinie, przez pięć lat w Sampdorii Genua i najbardziej udanie od 1997 do 2000 roku w Lazio Rzym. Drużynę ze stolicy Włoch, w której nie brakowało wielkich indywidualności piłkarskich (m.in. Siniša Mihajlović, Alessandro Nesta, Fernando Couto, Pavel Nedved, Dejan Stanković, Marcelo Salas, Christian Vieri, Roberto Mancini) nauczył zespołowości i pracowitości. W efekcie pod koniec XX wieku Lazio było uważane za najefektywniej grający włoski zespół. Zdobyło mistrzostwo i Puchar kraju oraz Puchar Zdobywców Pucharów i po pokonaniu Manchesteru United Superpuchar Europy.

[edytuj] Anglia

Umiejętność pracy z gwiazdami przydała się także na kolejnym etapie trenerskiej kariery Erikssona. W październiku 2000 roku został, jako pierwszy szkoleniowiec urodzony poza Wielką Brytanią, selekcjonerem reprezentacji Anglii. Szwed szybko uciszył licznych krytyków tego pomysłu, wygrywając 5:1 w eliminacjach do Mistrzostw Świata 2002 z Niemcami. Przed jego przyjściem Anglicy zajmowali przedostatnie miejsce w grupie, a kwalifikacje skończyli na pierwszym. Eriksson znacznie odmłodził drużynę. Na Mundialu 2002 średnia wieku angielskich piłkarzy wynosiła 26 lat. Wprowadził do reprezentacji Johna Terry'ego, Franka Lamparda, Paula Robinsona, Wayne'a Rooneya i Joe Cole'a. Na dwóch turniejach, do których awansował z Anglią Eriksson, zespół docierał do ćwierćfinału. Najpierw uległ 1:2 przyszłemu mistrzowi – Brazylii, a dwa lata później na mistrzostwach Europy po rzutach karnych Portugalii. Mimo iż angielscy dziennikarze często krytykowali wiele pomysłów szedzkiego trenera (powierzenie opaski kapitańskiej Davidowi Beckhamowi, brak dyscypliny w drużynie) i bardziej aniżeli pracą trenerską zajmowali się jego życiem prywatnym, to za selekcjonerskiej kadencji Erikssona Anglia powróciła do światowej czołówki, osiągając bardzo przyzwoite wyniki w mistrzostwach świata i Europy.

Po Mistrzostwach Świata 2006 przekazał stanowisko trenera kadry swojemu asystentowi Steve'owi McClarenowi.

• 1976-76 – Degerfors IF, asystent
• 1977-78 – Degerfors IF
• 1979-82 – IFK Göteborg
• 1982-84 – Benfica Lizbona
• 1984-87 – AS Roma
• 1987-89 – AC Fiorentina
• 1989-92 – Benfica Lizbona
• 1992-97 – Sampdoria Genua
• 1997-00 – Lazio Rzym
• 2001-06 – reprezentacja Anglii

[edytuj] Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo Szwecji 1981 i 1982, Puchar Szwecji 1979 oraz Puchar UEFA 1982 z IFK Göteborg
• mistrzostwo Portugalii 1983, 1984 i 1991, Puchar Portugalii 1983, finał Pucharu UEFA 1983 oraz finał Pucharu Mistrzów 1990 z Benfiką Lizbona
• Puchar Włoch 1986 z AS Roma
• Puchar Włoch 1994 z Sampdorią Genua
• mistrzostwo Włoch 2000, wicemistrzostwo Włoch 1999, Puchar Włoch 1998, Superuchar Włoch 1998, finał Pucharu UEFA 1998, Puchar Zdobywców Pucharów 1999 oraz Superpuchar Europy 1999 z Lazio Rzym
• ćwierćfinały Mistrzostw Świata 2002 i Mistrzostw Europy 2004 oraz Mistrzostw Świata 2006 z reprezentacją Anglii

[edytuj] Ciekawostki

• Eriksson należy do ulubionych bohaterów angielskich tabloidów. Najpierw dziennikarze zajmowali się wykrywaniem kolejnych romansów selekcjonera (m.in. ze znaną szwedzką prezenterką telewizyjną Ulriką Jonsson i z Farią Alam, sekretarką pracującą w angielskiej federacji piłkarskiej), a później urządzili prowokację, w której jeden z nich podał się za przedstawiciela Chelsea Londyn i zaproponował mu pracę. Szwed zgodził się bez namysłu.
• W latach 2001-2006 był najlepiej zarabiającym trenerem na świecie. Podczas Euro 2004 był liderem pod względem wielkości pensji ze wszystkich siedemnastu szkoleniowców. Wyliczono wówczas, że rocznie inkasuje 34 miliony złotych, podczas gdy drugi w rankingu Giovanni Trapattoni – 8,5.

Selekcjonerzy reprezentacji Anglii
Walter Winterbottom | Alf Ramsey | Joe Mercer | Don Revie | Ron Greenwood | Bobby Robson | Graham Taylor | Terry Venables | Glenn Hoddle | Kevin Keegan | Sven-Göran Eriksson | Steve McClaren