Stefan Witczak

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ks. Stefan Witczak, 1948-2006

Ks. prałat Stefan Witczak "Kruszynka" (ur. 10 września 1948 r. w Żdżarach, zm. 8 października 2006 r. we Wrocławiu) – mgr, kanonik kapitularny koleg. ex. num., proboszcz parafii św. Jana Chrzciciela w Nowym Gierałtowie, działacz społeczny zajmujący się charytatywną działalnością na rzecz chorych i niepełnosprawnych, kapelan myśliwych i ochotniczych straży pożarnych, legendarny działacz opozycji solidarnościowej lat osiemdziesiątych.

[edytuj] Biografia

Urodził się w ubogiej wiejskiej rodzinie Antoniego Witczaka i Wandy z domu Krzemińskiej. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Żdżarach wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego w Częstochowie. Po uzyskaniu matury zdał do wyższego seminarium we Wrocławiu. Nauki jednak nie podjął ze względu na powołanie do zasadniczej służby wojskowej. W latach 1968-1970 służył w jednostce wojskowej w Żaganiu razem z grupą księży i kleryków.

Po odbyciu służby wojskowej kontynuował studia w Metropolitarnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu, które ukończył po sześciu latach z tytułem magistra, broniąc pracy z etyki religijnej.

Święcenia kapłańskie otrzymał 29 maja 1976 r. we Wrocławiu z rąk abpa Henryka Gulbinowicza. Mszę prymicyjną odprawił w rodzinnej wsi, w kościele pw. św. Bartłomieja. Pierwszym miejscem jego pracy duszpasterskiej była Parafia Niepokalanego Poczęcia NMP w Wałbrzychu. Pełnił tam funkcję wikariusza parafialnego i kapelana Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Wałbrzychu (tzw. górniczego). Podjął tam starania o otwarcie kaplicy szpitalnej, czym naraził się ówczesnej służbie bezpieczeństwa.

W roku 1979 został przeniesiony do parafii w Stroniu Śląskim. W latach 1986-1989 prowadził wikariat, zajmując się filialnymi kościołami w okolicznych podgórskich wsiach: Bolesławów, Bielice, Stary i Nowy Gierałtów. W roku 1989 został proboszczem nowej parafii w Nowym Gierałtowie. Funkcję tą sprawował do końca życia.

17 czerwca 2006 r. nominowany przez bpa Ignacego Deca do godności prałata: kapelana honorowego Jego Świątobliwości Benedykta XVI. Tego samego dnia z rąk konsula generalnego Republiki Czeskiej Józefa Byrtusa otrzymał srebrny Medal Jana Masaryka oraz odznaczenie Semper Fidelis.

Odszedł po ciężkiej, kilkumiesięcznej chorobie w szpitalu we Wrocławiu.

[edytuj] Działalność

Angażował się w ratowanie zabytków sakralnych na terenie swojego wikariatu, samemu mieszkając przez całe lata w spartańskich warunkach w dawnej przykościelnej kostnicy. Dzięki jego staraniom przeprowadzono gruntowne remonty i renowacje barokowych kościołów we wsiach Bolesławów, Bielice, Stary i Nowy Gierałtów. Podniósł z ruin kościół w Karpnie, w którym w 1995 r. powstało w górach leśne sanktuarium Matki Bożej od Zagubionych. Od tego czasu co roku odprawiał w nim msze hubertusowe oraz pasterki, na które nocą, przez śniegi przybywały tłumy.

W latach osiemdziesiątych wspierał działalność demokratycznej opozycji, m.in. działalność Solidarności Polsko-Czechosłowackiej. Brał udział w słynnej akcji przerzutu przez granicę w październiku 1989 r. w okolicach Bielic, Stanislava Devátego, sygnatariusza Karty 77, późniejszego szefa służby bezpieczeństwa Czech, ukrywając go przez krótki czas kościele. Jako jeden z pierwszych, podjął się trudnego zadania pojednania polsko-niemieckiego, organizując już w latach 80. spotkania lokalnych społeczności z dawnymi, niemieckimi mieszkańcami tych terenów, m.in. na wspólnych Mszach i modłach ekumenicznych, co w tamtych latach wymagało odwagi. Naraził się tym na szykany na łamach prasy inspirowane przez ówczesne władze.

Pełnił rozliczne funkcje duszpasterskie, m.in. kapelana strażaków Diecezji Świdnickiej, kapelana leśników lasów dolnośląskich i myśliwych sudeckiej krainy łowów. Był duszpasterzem w środowisku polonii francuskiej w La Machine i Solidarności Polsko-Czesko-Słowackiej.

W ostatnich latach życia, samemu będąc w złym stanie zdrowia, poświęcił się pracy charytatywnej – tworzył ośrodek wsparcia dla niepełnosprawnych, zakładał służbę maltańską. Organizował zajęcia sportowe i artystyczne dla dzieci i młodzieży w Nowym Gierałtowie. Osobiście kwestował na rzecz niepełnosprawnych i sprowadzał zza granicy sprzęty potrzebne chorym i inwalidom. Prowadzona przez niego wypożyczalnia rozdysponowała wśród potrzebujących, bezpłatnie setki sztuk wózków inwalidzkich, łóżek dla obłożnie chorych i różnego rodzaju sprzętu rehabilitacyjnego.

Znany był częściej jako Kruszynka, niż pod własnym nazwiskiem. Ceniony za niepospolitą skromność, bezinteresowność, niespożytą energię i poświęcenie, powszechnie znany i szanowany. W częstych opiniach i wspomnieniach określany jest jako prawdziwy ksiądz. Wspierał opieką duszpasterską osoby w podeszłym wieku i schorowane. Prowadził obwoźną bibliotekę wiejską. Zajmował niepopularną w środowisku księży postawę duchownego, który chrzcił dzieci z nieślubnych związków, udzielającego małżeństwa po latach parom żyjącym bez sakramentów.

Rozpoczął działalność misyjną w czeskich miejscowościach sąsiadujących z jego parafią. Podejmował wiele wysiłku w pozyskanie ambulansu medycznego, który mógłby obsługiwać oddalone od szpitala, górskie wsie w dolinie Białej Lądeckiej. Wielokrotnie w tym celu wyjeżdżał do Niemiec szukając sponsorów wśród polonii i partnerów z Malteser Hilfsdienst e.V. Marzenie to pozostało niezrealizowane.