Stefan (metropolita warszawski i całej Polski)
Z Wikipedii
Stefan (oficjalny tytuł: Jego Eminencja Wielce Błogosławiony Stefan, Metropolita Warszawski i całej Polski); właśc. Stefan Rudyk; (ur. 27 grudnia 1891 w Majdanie Lipowieckim, zm. 26 marca 1969 w Warszawie) – polski duchowny prawosławny, arcybiskup metropolita. Z pochodzenia Ukrainiec.
Urodził się w ukraińskiej rodzinie chłopskiej wyznania greckokatolickiego. Jego ojciec Piotr Rudyk należał do orientacji rusofilskiej i z tego powodu został w czasie I wojny światowej internowany przez władze austriackie w obozie Thalerhof koło Grazu, gdzie zmarł. W 1911 roku ukończył gimnazjum we Lwowie, a następnie wyjechał do Rosji, gdzie rozpoczął naukę w prawosławnym Wołyńskim Seminarium Duchownym w Żytomierzu. Następnie przeniósł się do Orłowskiego Seminarium Duchownego, które ukończył w 1915 r. W tym też roku (3 maja) przyjął święcenia kapłańskie i został mianowany wikariuszem parafii św. Mikołaja w Krzemieńcu, pełniąc jednocześnie posługę w okolicznych parafiach wiejskich.
25 sierpnia 1922 r. wstąpił do Wojska Polskiego i pracował jako kapelan wojskowy w Toruniu, Katowicach i Krakowie. Po rozpoczęciu II wojny światowej, we wrześniu 1939, w wyniku nalotu bombowego na wojskowy szpital w Warszawie zginęła jego żona, a on sam znalazł się wśród internowanych w Rumunii, w obozach Galimanesti i Tirgu Jiu. W 1941 został przez Rumunów wydany Niemcom. Trafił do oflagu w Dorsten w Westfalii, gdzie był kapelanem. Dzięki interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża i osieroconych synów, otrzymał w lutym 1942 r. zgodę na opuszczenie obozu i zezwolenie na zamieszkanie w Berlinie w charakterze wikariusza przy katedrze prawosławnej. Już jako wdowiec przyjął święcenia zakonne i otrzymał godność archimandryty. Od 1943 ks. Rudyk mieszkał w Łodzi, gdzie pełnił funkcje proboszcza Cerkwi pw. św. Aleksandra Newskiego (do 1953 r.). Dzięki jego trudom udało się zachować w cerkwi w Łodzi dzwon, którym w maju 1945 obwieścił zakończenie wojny.
Nominację na biskupa diecezji wrocławsko-szczecińskiej uzyskał na mocy wydanej 9 grudnia 1952 r. decyzji Świętego Soboru Biskupów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Chirotonia ks. archimandryty Stefana odbyła się 22 marca 1953 r. w katedrze metropolitalnej w Warszawie. Aktu chirotonii dokonali metropolita Makary, abp Tymoteusz, bp Jerzy. Diecezją wrocławsko-szczecińską zarządzał od 22 marca 1953 r. do 5 maja 1961 r. W 1961 r. podniesiony do godności arcybiskupa, jednocześnie został przeniesiony do diecezji białostocko-gdańskiej. 26 maja 1965 r. został wybrany na stanowisko prawosławnego metropolity warszawskiego i całej Polski.
Jego dziełem jako metropolity jest utworzenie funduszu socjalnego duchowieństwa, remont katedry metropolitalnej w Warszawie, a także rozpoczęcie prac nad nowym Statutem Wewnętrznym cerkwi i Statutem Parafialnym. Odbył wiele podróży zagranicznych, pełnił też funkcję wiceprzewodniczącego Polskiej Rady Ekumenicznej.
Zmarł 26 marca 1969 r. w Warszawie i został pochowany na Wolskim Cmentarzu Prawosławnym w Warszawie.
| Poprzednik Tymoteusz (Szretter) |
Metropolici warszawscy i całej Polski | Następca Bazyli (Doroszkiewicz) |
