Stanisław Kierbedź
Z Wikipedii
Stanisław Kierbedź (ur. 10 marca 1810 - zm. 19 kwietnia 1899) - generał-major, inżynier, rzeczywisty radca tajny.
[edytuj] Dzieciństwo
Urodził się w ziemiańskiej rodzinie w majątku Nowy Dwór w powiecie poniewieskim na Żmudzi (gubernia koweńska). Był uczniem pijarów w Poniewieżu, a w 1826 roku ukończył gimnazjum klasyczne w Kownie. Następnie w latach 1826-1828 studiował matematykę i fizykę na Uniwersytecie Wileńskim.
[edytuj] Działalność dydaktyczna
Po uzyskaniu dyplomu wyjechał do Petersburga i w 1831 roku ukończył Instytut Korpusu Inżynierów Komunikacji, w którym później jako pomocnik profesora wykładał (w latach 1837-1849) budownictwo i mechanikę praktyczną. Od 1834 roku prowadził wykłady z tych przedmitów na kursach oficerskich Szkoły Głównej Wojenno-Inżynieryjnej.
W okresie od czerwca 1837 do września 1838 przebywał, wraz z profesorem D.Mielnikowem, w podróży po europejskich uczelniach. Był w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Francji (kurs w Paryżu na Ecole des Ponts et Chaussèes), Anglii (zajęcia w British Association for the Advencement of Science w Newcastle), Belgii i Holandii.
Po powrocie kontynuował swą działalność wykładowcy w Instytucie Górniczym, w Szkole Głównej Inżynierów Polowych i w Szkole Korpusu Morskiego. W latach 1841-1843 wykładał mechanikę ogólną na Uniwersytecie w Petersburgu.
W związku z coraz większym zaangażowaniem w praktyczne wykorzystanie swej wiedzy zakończył działalność dydaktyczną w 1849 roku.
[edytuj] Działalność praktyczna
Pod jego kierownictwem zbudowano katolicki kościół Św. Stanisława w Petersburgu. Kierbedź pracował także w tym czasie jako zastępca profesora Mielnikowa, dyrektora Kolei Mikołajewskiej.
Jeszcze w 1842 wystąpił z pomysłem zbudowania mostu żelaznego na Newie. Przedsięwzięcie było ryzykowne ze względu na warunki budowy: głęboka na 12 metrów rzeka, silny prąd, kra w zimie, cofanie wód morskich, a także konieczność pozostawienia drożności rzeki dla potrzeb komunikacyjnych. Decyzja o budowie i powierzeniu jej Stanisławowi Kierbedziowi została podjęta bezpośrednio przez cara Mikołaja I. Budowała trwała 8 lat. Petersburg zyskał most o długości 342 metrów i szerokości 20 metrów, z lanego żelaza o siedmi przęsłach stałych i jednym zwodzonym. Nazwano go Most Błagowieszczański (potem przemianowano na Mikołajewski). W dniu otwarcia mostu (18 listopada 1850 roku) car udekorował inżyniera Kierbedzia specjalnie wybitym medalem i mianował generałem-majorem.
Sukces praktyczny przełożony został również na uznanie w środowisku naukowym, Stanisław Kierbedź został członkiem korespondentem w Petersburskiej Akademii Nauk (dział fizyki i matematyki), a 1858 roku, członkiem honorowym.
W 1852 roku objął funkcję zastępcy dyrektora budowy Kolei Petersbursko-Warszawskiej i wyjechał za granicę w celu zapoznania się z nowymi technologiami i sposobami budowy mostów żelaznych, które zamierzano zbudować na trasie nowobudowanej linii. Odwiedził Anglię, Niemcy, Austrię i Belgię. Wkrótce też wykorzystał zdobytą wiedzę budując w latach 1853-1857 pierwszy most kratowy o rozpiętości przęseł 55 metrów.
Zbudował pierwszy stały most żelazny na Wiśle w Warszawie tzw. Most Kierbedzia, który został zniszczony w czasie II wojny światowej. Na jego filarach wzniesiono Most Śląsko-Dąbrowski.
Jego córką była Eugenia Kierbedziowa.
