Silvia Farina Elia

Z Wikipedii

Silvia Farina Elia (ur. 27 kwietnia 1972 w Mediolanie), tenisistka włoska, zwyciężczyni trzech turniejów zawodowych w grze pojedynczej, reprezentantka w Pucharze Federacji.

Oboje jej rodzice są agentami ubezpieczeniowymi. Treningi tenisowe rozpoczęła jako 10-latka, w gronie juniorów była finalistką konkurencji debla na French Open w 1989 (z Cathy Caverzasio). Karierę zawodową rozpoczęła w 1988. Po kilku latach startów głównie w turniejach niższej rangi w 1991 została sklasyfikowana w czołowej setce rankingu światowego, w tym samym roku debiutowała w seniorskich turniejach Wielkiego Szlema oraz była w finale turnieju cyklu WTA Tour w San Marino. W kolejnych latach balansowała między pierwszą i drugą setką rankingu, osiagając od czasu do czasu znaczące rezultaty; w 1994 w I rundzie French Open wyeliminowała Argentynkę Sabatini, w t.r. pokonała w Eastbourne Japonkę Date (nr 6 na świecie). W lutym 1995 awansowała do pierwszej pięćdziesiątki rankingu.

Przełomowy w jej karierze był rok 1998. Wystąpiła w czterech finałach turniejowych (m.in. w Warszawie po pokonaniu w dramatycznym, rozgrywanym dwa dni półfinale Magdaleny Grzybowskiej - Polka ostatecznie skreczowała przy stanie 2:4 w decydujacym secie), odniosła dwa zwycięstwa nad rywalkami sklasyfikowanymi w czołowej dziesiątce rankingu (Coetzer i Tauziat); w listopadzie t.r., jako pierwsza Włoszka od czasu Raffaelli Reggi (w czerwcu 1990), została sklasyfikowana w najlepszej dwudziestce na świecie (jako nr 19).

Od tego czasu pozostała już w szerokiej czołówce światowej do końca kariery, tylko w 2000 wypadając na krótko z czołowej pięćdziesiątki. W 1999 pokonała Japonkę Sugiyamę w II rundzie French Open 6:4, 6:7, 11:9; mecz trwał 3 godziny i 29 minut, będąc jednym z najdłuższych pojedynków kobiecych w historii tego turnieju. W t.r. wraz z zespołem narodowym dotarła do półfinału Pucharu Federacji, odnosząc m.in. dwa zwycięstwa singlowe w meczu z broniącymi trofeum Hiszpankami; w półfinale pokonała Seles, co nie zapobiegło jednak porażce włoskiej reprezentacji z Amerykankami. Jesienią 1999 w Filderstadt Farina pokonała Czeszkę Novotną, dla której był to ostatni mecz w zawodowej karierze.

W 2001 doczekała się wreszcie zwycięstwa turniejowego - wygrała w Strasburgu, pokonując w półfinale Tauziat (która prowadziła już 6:3, 4:2), a w finale Niemkę Anke Huber w trzech setach. Strasburg okazał się najszczęśliwszym miejscem w jej karierze - obroniła tytuł w 2002 (w finale z Jeleną Dokić), a następnie w 2003 (w finale z Karoliną Sprem). W 2001 miała swój udział w bezprecedensowym sukcesie tenisa włoskiego, kiedy aż trzy Włoszki dotarły do IV rundy (1/8 finału) French Open (oprócz Fariny Rita Grande i Francesca Schiavone). W tym samym roku po raz pierwszy wystąpiła w kończącym sezon Masters, ale odpadła już w I rundzie z Sereną Williams. W maju 2002 osiągnęła najwyższą pozycję w karierze - nr 11; miejsce to jest zarazem najwyższym w historii kobiecego tenisa włoskiego. Rok później jedyny raz w karierze dotarła do ćwierćfinału wielkoszlemowego - na Wimbledonie (pokonała m.in. Chandę Rubin, przegrała z Belgijką Kim Clijsters w trzech setach). Drugi (i ostatni) występ w Masters zanotowała w 2002, ale ponownie przegrała w I rundzie, tym razem z Jennifer Capriati.

W kolejnych latach coraz częściej kończyła sezon przedwcześnie, prześladowana kontuzjami. Mimo to odnosiła dalsze wartościowe rezultaty, pokonując m.in. (jako jedyna zawodniczka) w 2005 obie siostry Williams i pozostając nieprzerwanie w czołowej trzydziestce rankingu światowego. W październiku 2005 zdecydowała się na zakończenie kariery sportowej. Jej ostatni występ turniejowy miał miejsce w belgijskim Hasselt, gdzie przegrała w I rundzie z Belgijką Kirsten Flipkens.

Należy wspomnieć także o udanych występach Fariny w grze podwójnej. Wygrała łącznie dziewięć turniejów cyklu WTA Tour (m.in. w Warszawie w 2004), w dalszych ośmiu dotarła do finału. W czerwcu 1999 została sklasyfikowana na pozycji nr 24 w rankingu deblistek. Poza Pucharem Federacji (w latach 1993-2004 wygrała 23 mecze, przegrała 11) reprezentowała Włochy na trzech olimpiadach (Atlanta 1996, Sydney 2000, Ateny 2004). 22 września 1999 wyszła za mąż za Francesco Elię, który był jej trenerem w ostatnich latach kariery.

Wygrane turnieje:

• gra pojedyncza:
  • 2001 Strasburg
  • 2002 Strasburg
  • 2003 Strasburg
• gra podwójna:
  • 1995 Maria Lankowitz (z Andreą Temesvari)
  • 1997 Palermo (z Barbarą Schett)
  • 1998 Praga (z Kariną Habsudovą)
  • 1999 Auckland (z Schett), Hertogenbosch (z Grande), Portschach (z Habsudovą)
  • 2000 Palermo (z Grande)
  • 2001 Strasburg (z Irodą Tuliaganową)
  • 2004 Warszawa (ze Schiavone)

Finały turniejowe:

• gra pojedyncza:
  • 1991 San Marino
  • 1998 Auckland, Budapeszt, Warszawa, Luksemburg
  • 1999 Prostejov
  • 2001 Gold Coast
  • 2002 Canberra, Antwerpia
  • 2005 Amelia Island
• gra podwójna:
  • 1990 Taranto (z Grande)
  • 1993 Palermo (z Brendą Schultz)
  • 1996 Moskwa (z Schett)
  • 1997 Gold Coast (z Ruxandrą Dragomir)
  • 2000 Hanower (z Habsudovą)
  • 2003 Linz (z Marion Bartoli)
  • 2004 Paryż (hala, ze Schiavone)
  • 2005 Gold Coast (z Marią Eleną Camerin)