Siarkowodór
Z Wikipedii
Siarkowodór, sulfan, H2S - związek chemiczny; w warunkach normalnych jest to bezbarwny gaz o zapachu zgniłych jaj, trujący (stężenie 1 mg siarkowodoru w 1 dm3 powietrza jest śmiertelne).
- temperatura topnienia -85,53 °C
- temperatura wrzenia -60,34 °C
Dość dobrze rozpuszcza się w wodzie, a jego wodny roztwór zwany jest wodą siarkowodorową, która jest bardzo słabym kwasem beztlenowym. (kPa1 = 6.99, kPa2 = 13) Siarkowodór spala się w powietrzu do tlenku siarki(IV) (SO2) lub wolnej siarki (w niskiej temperaturze i przy niedostatecznym dopływie tlenu).
Otrzymuje się go przez:
- syntezę bezpośrednią z wodoru i zgazowanej siarki
- działanie na siarczek żelaza(II) rozcieńczonym kwasem solnym:
- FeS + 2HCl → FeCl2 + H2S
W naturze występuje w wyniku gnicia białek zwierzęcych zawierających siarkę, w niektórych wodach mineralnych oraz w gazach wulkanicznych, towarzyszy także złożom ropy naftowej. Brak życia na dnie mórz i oceanów jest spowodowany również dużym stężeniem siarkowodoru, choć w miejsach występowania siarkowodoru występują bakterie, których procesy metaboliczne są oparte na wchłanianiu siarkowodoru zamiast tlenu. Siarkowodór zalega także nad powierzchnią szamba, co stało się przyczyną wielu śmiertelnych wypadków z udziałem osób nieświadomych trujących właściwości siarkowodoru.
Niewielkie ilości siarkowodoru powstają także w żywych komórkach. Jest to jeden z trzech znanych nauce gazów mających aktywność biologiczną (pozostałe dwa to tlenek węgla i tlenek azotu). Spowalnia metabolizm komórkowy, uruchamiając mechanizmy prowadzące do stanów przypominających hibernację.
Siarkowodór jest odczynnikiem charakterystycznym dla II grupy kationów w analizie jakościowej związków nieorganicznych.
Siarkowodór metodą syntezy bezpośredniej można wytworzyć poprzez zmieszanie parafiny i siarki w stosunku wagowym 2:1 i ogrzewanie ich w kolbie.
Zobacz także :
- woda siarkowodorowa
- siarczki
- aparat Kippa
- wielosiarkowodór
- chlorowodór
