RWD-2

Z Wikipedii

RWD-2 to polski samolot turystyczno-sportowy, skonstruowany przez zespół konstrukcyjny RWD na przełomie roku 1928 i 1929.

Spis treści 1 Historia 2 Opis konstrukcji 3 Dane techniczne 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

RWD-2 został skonstruowany jako rozwinięcie RWD-1 przez Stanisława Rogalskiego, Stanisława Wigurę i Jerzego Drzewieckiego. Samolot ten stanowił bezpośrednie rozwinięcie RWD-1, charakteryzował się starannym opracowaniem aerodynamicznym, co doprowadziło do zrezygnowania z bezpośredniej widzialności z przodu. Dlatego też zyskał przydomek "ślepa mysz". Zasadnicza różnica w srosunku do RWD-1 dotyczyła napędu - w miejsce zawodnego i niewyrównoważonego w pracy silnika Scorpion (drgania) zastosowano cięższy, ale w miarę niezawodny i bardzo równo pracujący silnik Salmson. Zastosowano też sztywniejszy kadłub i solidniejsze koła podwozia. Zmiany te, w stosunku do RWD-1 wiązały się z przyrostem wagi o ok. 60 kg. Samolot był zbudowany w Warsztatach Sekcji Lotniczej Koła Mechaników Studentów Politechniki Warszawskiej.

Pierwszy prototyp (SP-ACE) został oblatany przez Jerzego Drzewieckiego. Następnie tenże prototyp odbył wieloetapowy lot na trasie około 1200 km dookoła Polski pilotowany przez Franciszka Żwirko i Stanisława Wigurę w lipcu 1929. Następnie w sierpniu i wrześniu 1929 ta sama załoga odbyła lot na trasie Warszawa-Paryż-Barcelona-Warszawa (5000 km w ciągu 42 godzin lotu). Był to pierwszy tak daleki rajd samolotu turystycznego produkcji polskiej. 16 października 1929 Franciszek Żwirko wraz z Antonim Kocjanem ustanowili pierwszy polski międzynarodowy rekord lotniczy w wysokości lotu w klasie samolotów o masie własnej do 280 kg z wynikiem 4004 m.

W 1930 wybudowano trzy kolejne egzemplarze (SP-ADJ, -ADG, -ADH). Brały one udział w zawodach Challenge 1930. Stanisław Płonczyński uzyskał 19 miejsce, E. Więckowski 21 lokatę.

W marcu 1930 Franciszek Żwirko na RWD-2 wziął z powodzeniem udział w zimowym locie do Estonii, a we wrześniu 1930 zwyciężył w Locie Południowo-Zachodniej Polski.

RWD-2 były pierwszymi polskimi samolotami sportowymi produkowanymi seryjnie. Były one kupowane przez aerokluby i ostatecznie wycofane w 1935. Miały stosunkowo mało przymusowych lądowań, były łatwe w pilotażu. Ciekawostką konstrukcyjną jest pierścieniowy zbiornik paliwowy tuż za silnikiem. Przez otwór w tym zbiorniku specjalną korbą (z pierwszego miejsca) można było w locie uruchomić niepracujący silnik.

[edytuj] Opis konstrukcji

Dwumiejscowy (układ tandemowy) samolot sportowy, górnopłat konstrukcji drewnianej, kryty płótnem i sklejką. Skrzydła wolnonośne o obrysie trapezowym. Usterzenie klasyczne. Silnik gwiazdowy, 9 cylindrowy Salmson 9Ad o mocy 40 KM, śmigło ciągnące dwułopatowe o stałym skoku. Zbiorniki paliwa za silnikiem w kadłubie (75 l). Podwozie samolotu mocowane do kadłuba na krótkich wysięgnikach amortyzowane sznurem gumowym, w jednym egz. dla próby przerobione na trójgoleniowe, płoza ogonowa.

[edytuj] Dane techniczne

• rozpiętość - 9,8 m
• długość - 6,15 m
• wysokość - 1,9 m
• powierzchnia nośna 13,6 m²
• masy:
  • własna - 268 kg
  • użyteczna - 450 kg
  • całkowita - 500 kg
• silnik - 9-cylindrowy gwiazdowy Salmson 9Ad o mocy 40 KM
• osiągi:
  • prędkości:
    • maksymalna - 155 km/h
    • przelotowa - 130 km/h
    • minimalna - 70 km/h
  • prędkość wznoszenia - 3 m/s
  • pułap - 3500 m
  • zasięg - 550 km
  • przelotowe zużycie paliwa - 9,5 l/h

[edytuj] Linki zewnętrzne

• opis konstrukcji