Prawo Wiena
Z Wikipedii
Prawo Wiena – prawo opisujące promieniowanie elektromagnetyczne emitowanego ciała doskonale czarnego. Ze wzrostem temperatury widmo promieniowania ciała doskonale czarnego przesuwa się w stronę fal krótszych, zgodnie ze wzorem:
gdzie:
– długość fali o maksymalnej mocy promieniowania mierzona w metrach
– temperatura ciała doskonale czarnego mierzona w kelwinach,
– stała Wiena
Prawo Wiena jest wnioskiem z rozkładu Plancka promieniowania ciała doskonale czarnego.
Prawo Wiena zostało nazwane na cześć odkrywcy Wilhelma Wiena, który sformułował je na podstawie danych doświadczalnych w 1893 roku. Prawo Plancka zostało sformułowane w 1900 roku.
Znajduje ono zastosowanie przy badaniu temperatur gwiazd, przy przyliżeniu, że promieniują one jak ciało doskonale czarne (co jest bliskie prawdy).
[edytuj] Rozkład Wiena
Na podstawie danych doświadczalnych Wien sformułował także wzór, zwany też drugim prawem Wiena, określający rozkład promieniowania ciała doskonale czarnego:
gdzie: 
– stałe wyznaczane doświadczalnie.
Wzór ten ma obecnie jedynie znaczenie historyczne, nie opisuje bowiem promieniowanie ciała doskonale czarnego dokładnie. Max Planck zauważył niepoprawność wzoru i poprawił go, a następnie uzasadnił swój wzór.
