Pioneer 3
Z Wikipedii
| Pioneer 3 | |
 |
|
| Inne nazwy | 1958 Theta |
| Zaangażowani | NASA, wojskowa agencja ABMA, JPL (USA) |
| Indeks COSPAR | 1958-008A |
| Rakieta nośna | Juno II |
| Miejsce startu | Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy'ego, USA |
| Orbita (docelowa, początkowa) |
|
| Apogeum | 102 360 km |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 6 grudnia 1958 (05:44:52 GMT) |
| Powrót do atmosfery | 7 grudnia 1958 |
| Wymiary | |
| Wymiary | wys. 58 cm; śr. 28 cm |
| Masa całkowita | 5,87 kg |
Pioneer 3 miał być pierwszym statkiem, który opuścił ziemskie pole grawitacyjne. Planowano, że minie Księżyca, wejdzie na orbitę okołosłoneczną, zbada pasy radiacyjne i sprawdzi działanie spustów aparatów fotograficznych. Misja nie powiodła się w całości - statek osiągnął jedynie trajektorię balistyczną, z wysokością maksymalną 102 360 km. Częściowo wykonał powierzone mu pomiary naukowe. Spłonął wchodząc w atmosferę Ziemi nad Afryką (16,4° N; 18,6° E), 7 grudnia, około godziny 19:51. Statek przesyłał dane telemetryczne w ciągu 25 godzin z lotu trwającego 38 godzin i 6 minut. Był czwartą z rzędu nieudaną misją serii Pioneer.
Spis treści |
[edytuj] Opis misji
Plan misji zakładał, że sonda minie Księżyc po 33,75 godziny lotu i wejdzie na orbitę okołosłoneczną. Jednakże źle dobrana ilość paliwa spowodowała wyłączenie się pierwszego stopnia rakiety o 3,7 sek. za wcześnie - statek otrzymał przyspieszenie za małe do wydostania się z ziemskiego pola grawitacyjnego. Ponadto, kąt wyjścia wynosił ok. 71°, zamiast 68°. Przed upadkiem na Ziemię, statek wzniósł się na wys. 102 360 km. Wejście w atmosferę nastąpiło 7 grudnia (19:51 UTC), a miejsce upadku określają współrzędne: 16,4° N; 18,6° E. Próbnik nadawał przez ok. 25 h z podróży trwającej 38 h i 6 min. Niedobór 13 h był spowodowany lokalizacją stacji śledzenia, która w tym czasie nie była widoczna dla statku. Dane zwrócone przez statek wskazywały, że przez większość czasu temperatura wewnątrz statku wynosiła ok. 43°C. Dane liczników promieniowania miały istotną wartość naukową, gdyż wskazywały istnienie dwóch oddzielnych pasów radiacyjnych.
[edytuj] Budowa i działanie
Pioneer 3 i Pioneer 4 były bliźniaczymi konstrukcjami. Satelita ważył 5,87 kg. Miał kształt stożka o wysokości 0,58 m i średnicy 0,28 m. Był wykonany z pozłacanego włókna szklanego, które zapewniało przewodność elektryczną kadłuba. Pomalowany był w pasy, dla regulacji temperatury. Zasilanie odbywało się z baterii rtęciowej. Antenę stanowił kadłub statku wraz z cienkim bolcem umieszczonym na jego szczycie. W środku podstawy sondy umieszczono mechanizm spustowy dla niezamontowanych czujnik fotoelektryczny. Miał on zadziałać, gdy sonda byłaby ok. 30 000 km od Księżyca.
Mechanizm derotacji składał się z dwóch 7-gramowych ciężarków umieszczonych na 150 cm lince (zwiniętej). Hydrauliczny czasomierz wyzwalał szpulę po 10 godz. od startu. Linki odwijały się i nadawały całości ruch obrotowy, który przeciwdziałał dotychczasowym obrotom sondy. Po zwolnieniu obrotów statku, z 400 do 6 obr./min., ciężarki były odrzucane.
[edytuj] Ładunek
- 2 liczniki Geigera-Mullera
- Układ spustowy systemu fotograficznego (bez aparatów)
- Nadajnik radiowy: 960,05 MHz; masa 0,5 kg; syg. FM o mocy 0,1 W
[edytuj] Linki zewnętrzne
Pioneer 0 • Pioneer 1 • Pioneer 2 • Pioneer 3 • Pioneer 4 • Pioneer P-1 • Pioneer P-3(X) • Pioneer 5 • Pioneer P-30(Y) •
Pioneer P-31 1(Z) • Pioneer P-31 2 • Pioneer 6(A) • Pioneer 7(B) • Pioneer 8(C) • Pioneer 9(D) • Pioneer E • Pioneer 10(F) •
Pioneer 11(G) • Pioneer H • Pioneer Venus 1 • Pioneer Venus 2
