Neokantyzm
Z Wikipedii
Neokantyzm był ruchem filozoficznym zapoczątkowanym w drugiej połowie XIX wieku, który wyrażał sprzeciw wobec heglizmu oraz materializmu przyrodoznawczego. Nazwa "neokantyzm" pochodzi stąd, że neokantyści szukali inspiracji w filozofii Kanta.
Spis treści |
[edytuj] Oddziaływanie
Bezpośredni wpływ neokantyzmu na filozofię w Niemczech okresu republiki weimarskiej był raczej negatywny. Jednak najbardziej wpływowi filozofowie w Niemczech tego okresu zostali ukształtowani jeszcze przez neokantyzm (Edmund Husserl, Marcin Heidegger, Ryszard Kroner, Nicolai Hartmann).
Obecnie neokantyzm jako kierunek historyczny nie odgrywa większej roli, jednak subiektywno-idealistyczne i agnostyczne składniki jego nauki, przejawiające się w rozmaitej formie w różnych nurtach filozoficznych, oddziaływują jeszcze do dziś.
[edytuj] Znaczący przedstawiciele
(Zmodyfikowana klasyfikacja Janiny Kieresnowskiej-Suchorzewskiej)
[edytuj] Kierunek fizjologiczny
Hermann Helmholtz (1821-1894), Fryderyk Lange (1828-1875),
[edytuj] Krytycyzm psychologiczny
Jakub Fries (1773 - 1843), Leonard Nelson (1882-1927),
[edytuj] Kierunek metafizyczny
Otton Liebmann (1840-1912), Fryderyk Paulsen (1846-1908), Jan Volkelt (1848-1930),
[edytuj] Krytycyzm relatywistyczny
Georg Simmel (1858-1918), Gustaw Radbruch (1878-1949),
[edytuj] Kierunek realistyczny (krytyczny realizm)
Alojzy Riehl (1844-1924), Ryszard Hönigswald (1875-1947), Oswald Külpe (1862 - 1915),
[edytuj] Kierunek logistyczny - szkoła marburska
Herman Cohen (1842-1918), Paul Natorp (1854-1924), Ernest Cassirer (1874-1945), Nicolai Hartmann (1882-1950),
[edytuj] Krytycyzm teoretyczno-aksjologiczny - szkoła badeńska
Wilhelm Windelband (1848-1915), Henryk Rickert (1863-1936), Hugon Münsterberg (1863–1916), Brunon Bauch (1877-1942), Emil Lask (1875-1915),
