Monodia akompaniowana
Z Wikipedii
Monodia akompaniowana – gatunek monodii, styl śpiewu solowego przeznaczony na jeden głos z towarzyszeniem instrumentu. Początków monodii akompaniowanej można szukać w starożytności, podobny styl istniał także w średniowieczu (na przykład canzony z towarzyszeniem lutni). W epoce Renesansu pieśni i madrygały monodyczne zostały zdominowane przez muzykę polifoniczną.
Pod koniec XVI wieku włoska grupa muzyków i uczonych, Camerata florencka, zaczęła propagować styl monodyczny postulując powrót do tradycji muzyki starogreckiej. W ten sposób na przełomie XVI i XVII wieku powstała nowożytna monodia akompaniowana. Był to śpiew lub śpiewna deklamacja z akompaniamentem rozłożonych akordów instumentu strunowego (lutni, chitarrone, później klawesynu). Ten styl stał się podstawą do stworzenia w epoce baroku wielkich form wokalnych z towarzyszeniem basso continuo – opery, oratorium, kantaty.