Michał II Amoryjczyk
Z Wikipedii
Michał II Amoryjczyk (770-829, zwany także Psellos, tj. Jąkała), cesarz bizantyjski od 820 do śmierci, pierwszy cesarz dynastii amoryjskiej.
Michał urodził się we frygijskim mieście Amorium. Rozpoczął swoją karierę jako zwykły żołnierz, jednak dzięki swym zdolnościom zdołał awansować do rangi generała.
Jako towarzysz broni Leona V sprzyjał zamachowi stanu, w wyniku którego Leon objął w 813 r. władzę. Jednak w późniejszym czasie ich drogi rozeszły się, a Michał zawiązał spisek wymierzony przeciwko cesarzowi. Spisek został jednak wykryty; Michała złapano i grudniu 820 r. osadzono w więzieniu. Jednak Leon nie uniknął upadku: w Wigilię Bożego Narodzenia 820 r. został zamordowany przez spiskowców, którzy osadzili na tronie uwolnionego Michała.
Za panowania Michała miało miejsce wielkie powstanie pod wodzą Tomasza Słowianina, który czasem uważany jest nawet za cesarskiego brata. Miało ono miejsce w latach 822-824 i zakończyło się kompletną klęską, choć sam Tomasz został nawet obwołany przez powstańców cesarzem.
Jako władca Michał prowadził dość wyważoną politykę wewnętrzną. W odróżnieniu od swojego poprzednika Leona, zagorzałego ikonoklasty, unikał prześladowań zwolenników kultu ikon, sam jednak ikonoklazmowi sprzyjał. Wzbudził jednak niechęć kleru swym drugim małżeństwem, zawartym z córką Konstantyna VI Eufrozyne, która uprzednio wstąpiła do klasztoru.
Jeśli chodzi o sytuację zewnętrzną państwa, charakteryzuje ją rosnący nacisk ze strony Arabów, którzy w 823 r. zdobyli Kretę, a w 827 r. rozpoczęli najazdy na Sycylię.
| Poprzednik Leon V Armeńczyk |
 |
Cesarz bizantyjski 820 - 829 |
|
Następca Teofil |
