Menachem Kipnis
Z Wikipedii
Menachem Kipnis (ur. 1878- zm.1942 w Warszawie} – polski dziennikarz, publicysta, fotografik, śpiewak, popularyzator i znawca muzyki żydowskiej, działacz społeczny.
Jako tenor pobierał wykształcenie muzyczne i naukę śpiewu od swojego starszego brata Pejsiema, który był kantorem w synagodze w Czernobylu i kantorem bożnicy w Wolinie.
Występował wspólnie ze znanym kantorem Zejdlem Rownerem, u którego boku objechał cały Litwę, Podole i Wołyń. Występował w chórach synagogalnych i uczęszczał do warszawskiego konserwatorium muzycznego.
Kipnis jako jedyny starozakonny został w 1902 r., przyjęty do chóru Teatru Wielkiego, gdzie występował przez 16 lat.
W czasie swoich podróży, badał i zbierał oraz wykonywał pieśni ludowe polskich żydów, w tym te mieszane pod względami językowym. Efektem jego pracy były zbiory piesni – wydany w 1920 r. - "60 jidisze folkslider" {60 ludowych pieśni żydowskich} i w 1925 r., "80 jidisze folkslider" {80 ludowych pieśni żydowskich }.
Zebrane pieśni publikował również na łamach czasopisma "Hajnt".
W dwudziestoleciu między wojennym był inicjatorem wielu akcji społecznych i muzycznych, w latach 30, po atakach antysemickich na mniejszość żydowską które ograniczyły jej dostęp do zawodów i spowodowały zwolnienia muzyków, współorganizował Żydowską Orkiestrę Symfoniczną w Warszawie.
Znany był też jako dziennikarz i współpracownik Nowo Jorskiego, dziennika "Forwerts". Zajmował się głównie fotografowaniem ludzi : mieszkańców żydowskich dzielnic i miasteczek, oraz dużych miast. Jego zdjęcia są niezwykłym świadectwem życia, mniejszości żydowskiej w II RP.
Menachem Kipnis zmarł w 1942 roku w getcie warszawskim.
Do dzisiaj zachował się w Warszawie budynek przy ulicy Waliców 14 gdzie przed wojną mieszkał Menachem Kipnis.