Mary Joe Fernández

Z Wikipedii

Mary Joe Fernández (ur. 19 sierpnia 1971 w Dominikanie), tenisistka amerykańska, trzykrotna finalistka turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, zwyciężczyni dwóch turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej, mistrzyni olimpijska w deblu, zdobywczyni Pucharu Federacji.

Praworęczna reprezentantka USA, z bekhendem oburęcznym, pochodzi z rodziny wielonarodowej - ojciec (prawnik) urodził się w Hiszpanii, matka (agentka handlu nieruchomości) jest Kubanką. Fernández ma za sobą udaną karierę juniorską, z kilkoma krajowymi tytułami mistrzowskimi oraz czterema zwycięstwami w prestiżowym turnieju Orange Bowl, nazywanym nieoficjalnymi mistrzostwami świata juniorów. W 1985 jako 14-latka stała się najmłodszą zawodniczką w historii turnieju US Open, która przeszła rundę w turnieju głównym (osiem dni po czternastych urodzinach pokonała Sarę Gomer). Rok później przyjęła status tenisistki zawodowej.

Pierwsze zwycięstwo turniejowe w dorosłym tenisie odniosła w 1990, wygrywając turniej w Tokio; w drodze do końcowego sukcesu pokonała m.in. Helenę Sukovą, Manuelę Malejewą i Amy Frazier. Kilka miesięcy później wygrała turniej halowy w Filderstadt (zarówno w singlu, jak i deblu). Również w 1990 po raz pierwszy dotarła do finału turnieju wielkoszlemowego w grze pojedynczej; w Australian Open w decydującym meczu nie sprostała Niemce Steffi Graf (3:6, 4:6). Sezon 1990 zakończyła na 4. miejscu w rankingu światowym, co stanowiło jej najwyższe miejsce w karierze. Po raz drugi była w finale Australian Open w 1992, tym razem ulegając w decydującym meczu Monice Seles (2:6, 3:6). Również w Australian Open, ale w 1991, zaliczyła pierwsze wielkoszlemowe zwycięstwo, sięgając po tytuł w deblu w parze z Patty Fendick.

Szczególne miejsce w karierze Fernández zajmuje turniej French Open w 1993. Nie tylko osiągnęła trzeci finał singlowy w Wielkim Szlemie (tym razem przegrywając z Graf w trzech setach), ale przede wszystkim zapisała się w pamięci kibiców niezwykłym odwróceniem losów spotkania w ćwierćfinale; jej przeciwniczka Argentynka Gabriela Sabatini nie wykorzystała prowadzenia 6:1, 5:1 i pięciu piłek meczowych, by ostatecznie przegrać 1:6, 7:6, 10:8. W półfinale Fernández pokonała wyżej notowaną Hiszpankę Arantxę Sanchez-Vicario.

W ciągu kariery wygrała siedem turniejów zawodowych w singlu, m.in. dwukrotnie duży turniej w Indian Wells. Odniosła wiele zwycięstw nad wysoko notowanymi rywalkami, m.in. Janą Novotną, Mary Pierce, Conchitą Martinez, Sereną Williams, Amandą Coetzer. Jeden raz pokonała Seles, nie udało się jej natomiast nigdy wygrać z Graf (17 porażek) i Navratilovą (8 porażek). Wystąpiła w siedmiu edycjach turnieju Masters (WTA Tour Championships) w grze pojedynczej (półfinalistka w 1990), poza finałami wielkoszlemowymi zaliczyła sześć półfinałów (ostatni w Australian Open w 1997), dochodząc co najmniej do półfinału w każdym z czterech turniejów (w 1991 na Wimbledonie).

Jako deblistka wygrała łącznie dziewiętnaście turniejów, osiagając ponadto dwadzieścia cztery finały. Wraz z Lindsay Davenport otrzymała tytuł mistrzyni świata Międzynarodowej Federacji Tenisowej (ITF) w 1996, dzięki wygranej w t.r. French Open oraz trzech innych turniejów (w tym Masters) i finałowi w Australian Open. Wystąpiła w trzech turniejach Masters deblistek.

Ma na koncie także sukcesy jako reprezentantka USA. Startowała dwukrotnie w igrzyskach olimpijskich, zarówno w Barcelonie (1992), jak i Atlancie (1996) sięgając po złoto w deblu, w parze z Gigi Fernandez (zbieżność nazwisk przypadkowa). W 1992 była także brązową medalistką w grze pojedynczej; w 1996 początkowo miała startować tylko w deblu, ale po wycofaniu się kilku rywalek została dopuszczona także do turnieju singlowego i dotarła aż do półfinału; walkę o brąz przegrała z Czeszką Novotną. Poza olimpiadami broniła barw USA w Pucharze Federacji (1991, 1994-1999), przyczyniając się do zdobycia trofeum w 1996.

Ostatnie zwycięstwa turniejowe odniosła w 1997, zarówno w grze pojedynczej (German Open w Berlinie, pokonała m.in. Novotną, Pierce i Kurnikową), jak i deblu (Madryt, z Sanchez-Vicario). Kontynuowała karierę jeszcze przez dwa lata, ale po odniesieniu poważnej kontuzji w 1999 zdecydowała się na przejście na sportową emeryturę rok później. Zajmuje się m.in. komentowaniem tenisa w telewizji. W sierpniu 1997 wyszła za mąż (za Bobby'ego Bancka).

Wygrane turnieje:

• gra pojedyncza:
  • 1990 Tokio (Indoors), Filderstadt
  • 1993 Indian Wells
  • 1994 Strasburg
  • 1995 Indian Wells, Brighton
  • 1997 Berlin (German Open)
• gra podwójna:
  • 1989 Dallas (z Betsy Nagelsen)
  • 1990 Tokio (Indoors, z Robin White), Filderstadt (z Ziną Garrison)
  • 1991 Australian Open (z Fendick), Miami (z Garrison), Tokio (Nichirei, z Pam Shriver)
  • 1992 Tokio (Nichirei, z White), igrzyska olimpijskie w Barcelonie (z G. Fernandez)
  • 1993 European Open (z Sukovą)
  • 1995 Delray Beach (z Novotną), Starsburg, Tokio (Nichirei, oba z Davenport)
  • 1996 French Open, Masters, Sydney, Oakland (wszystkie z Davenport), igrzyska olimpijskie w Atlancie (z G. Fernandez)
  • 1997 Hilton Head (z Martiną Hingis), Madryt (z Sanchez-Vicario)

Finały turniejowe:

• gra pojedyncza:
  • 1989 Filderstadt
  • 1990 Australian Open
  • 1991 Houston, Tokio (Nichirei)
  • 1992 Australian Open, Essen
  • 1993 French Open
  • 1994 Sydney
  • 1996 Eastbourne
• gra podwójna:
  • 1989 US Open (ze Shriver), Boca Raton (z Jo Durie), Los Angeles, Tokio (Pan Pacific, oba z Claudią Kohde-Kilsch)
  • 1990 Australian Open (z Fendick), New England (z Novotną)
  • 1991 Tokio (Pan Pacific, z White), Houston (z Fendick), Filadelfia (z Garrison)
  • 1992 Australian Open, Sydney, Eastbourne (wszystkie z Garrison)
  • 1993 Rzym (z Garrison)
  • 1994 Brighton (z Novotną)
  • 1995 Sydney (z Fendick)
  • 1996 Australian Open (z Davenport), Hilton Head (z G. Fernandez), Canadian Open (z Sukovą)
  • 1997 French Open (z Lisą Raymond)
  • 1998 Boston (z Marianne de Swardt), Tokio (Toyota, z Sanchez-Vicario)
  • 1999 Sydney (z Anke Huber), Indian Wells (z Novotną), Miami (z Seles)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• sylwetka na stronie WTA Tour