Magnus Eriksson
Z Wikipedii
Magnus II Erikson, król Szwecji, Magnus VII, król Norwegii, ur. 1316, zm. 1 grudnia 1377, syn szwedzkiego księcia Eryka Magnussona i Ingeborgi, córki Haakona V, króla Norwegii.
W wieku lat czterech odziedziczył tron norweski, a w kilka miesięcy później szlachta szwedzka wybrała go swoim królem. Do szesnastego roku życia krajami rządziły nominalnie prababka, norweska królowa Helvig i matka Ingeborga, ale w rzeczywistości magnaci.
W 1332 zmarł król Danii Krzysztof II, który beznadziejnie roztrwonił swoje dobra. Skorzystał na tym Magnus i zakupił, za ogromną sumę w srebrze, Skanię. Nie przyniosło mu to popularności, bowiem dla konieczności spłaty długów drastycznie podniósł podatki.
W 1334 ożenił się z Blanche, córką hrabiego Jeana de Namur i Marii d’Artois, wnuczki króla Francji Ludwika VIII, która urodziła mu syna Haakona. W roku 1343 dziecko zostało wyznaczone na następcę Magnusa na tronie norweskim, aczkolwiek do pełnoletności nadal władał ojciec.
Faworytem Magnusa był jego młody krewniak Bengt Algotson, którego uczynił księciem Finlandii i Hallandu oraz wicekrólem Skanii. Wywołało to niezadowolenie zawistnych magnatów, którzy w porozumieniu z Kościołem postanowili króla usunąć i w jego miejsce mianowali władcą jego starszego syna (Eryk XII). Podwójne rządy nie trwały jednak długo, bo w 1359 Eryk zmarł – wraz z najbliższą rodzinę - na czerwony mór lub inną zarazę.
W 1360 Dania odbiła się od dnia i w szybkiej kampanii odzyskała Skanię. Niezadowoleni panowie szwedzcy porozumieli się z synem księcia Meklemburgii Albertem, zaoferowali mu koronę i szybko (1363) obalili Magnusa. Król do końca życia (utonął w bliżej nie znanych okolicznościach) mieszkał w Norwegii.
