M13/40
Z Wikipedii
| Carro Armato M13/14 | |
 |
|
| Czołg M13/40 w muzeum w Bovington | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Włochy |
| Typ | czołg sredni |
| Załoga | 4 osoby |
| Wyprodukowano | ok. 800 egz. |
| Dane techniczne | |
| Silnik | silnik wysokoprężny SPA 8 TM40 V-8 o mocy 92 kW |
| Wymiary | |
| Długość maksymalna | 4923 mm |
| Szerokość | 2200 mm |
| Wysokość | 2375 mm |
| Masa | |
| Masa bojowa | 14 000 kg |
| Opancerzenie | |
| Grubość pancerza | 14-45 mm |
| Osiągi | |
| Prędkości maksymalne | |
| Na drodze | 32 km/h |
| W terenie | 14 km/h |
| Zdolność pokonywania przeszkód | |
| Brody bez przygotowania | 100 cm |
| Rowy | 210 cm |
| Ściany pionowe | 80 cm |
| Zasięg | 145-200 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| Artyleryjskie | 1 x armata czołgowa kalibru 47 mm (104 nab.) |
| Strzeleckie | 2-3 x czkm Breda 38 |
M13/40 i jego poprawiona wersja M14/41 to seria włoskich czołgów średnich z okresu II wojny światowej.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Pod koniec lat 30. we Włoszech skonstruowano czołg średni M11/39. Został on w 1939 roku wprowadzony do uzbrojenia, ale okazało się ze nie jest to konstrukcja udana. Największą wadą było rozmieszczenie uzbrojenia (armata w kadłubowym sponsonie i dwa karabiny maszynowe w wieży). Dlatego rozpoczęto prace nad nowym czołgiem. Powstały pod kierownictwem generała Caracciolo di Feroleto, w wyglądzie zewnętrznym podobne do M11/39 (wykorzystano zawieszenie i układ napędowy tego modelu) ale ze zmienionym uzbrojeniem - działo 47 mm przeniesiono z kadłuba do wieży, a karabiny maszynowe zostały przeniesione do kadłuba. Trzeci karabin maszynowy mógł być montowany na wieży jako uzbrojenie przeciwlotnicze. Do lipca 1940 zbudowano 15 prototypów, do służby weszły później w tym roku, po raz pierwszy uczestniczyły w akcji bojowej pod Sollum-Halfaya 9 grudnia 1940. Użyte były w Afryce, Grecji i Jugosławii. W momencie wejścia do służby były mniej więcej odpowiednikiem PzKpfw III. Nie utępowały takze starszym brytyjskim czołgom A9, A10 i A13 znajdującym się na uzbrojeniu oddziałów brytyjskich walczących w Afryce. Dopiero po pojawieniu się w Afryce oddziałów uzbrojonych w amerykańskie czołgi M3 Stuart i M3 Grant sytuacja włoskich czołgistów pogorszyła się.
M13/40 nie były lubiane przez załogi, uważane były za zawodne i łatwo palące się. Ponad 100 M13/40 zostało zdobytych pod Beda Fomm i przez pewien czas stanowiły uzbrojenie oddziałów angielskich i australijskich. Służyły także w armii niemieckiej, a po kapitulacji Włoch reszta czołgów została skonfiskowana przez Niemców, otrzymały oznaczenia PzKpfw M13/40 735(i) i PzKpfw M14/41 736(i).
[edytuj] Warianty
- M14/41 - właz po lewej stronie kadłuba, poprawione filtry powietrza i paliwa, lepszy silnik.
- Semovente Comando M40 - M13/40 bez wieży w wersji dowodzenia z dodatkowymi radiostacjami.
- Semovente da 75/18 - działo szturmowe z armatę 75 mm
[edytuj] Bibliografia
- Solarz, J., Ledwoch, J.. Czołgi włoskie 1939-1943. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1995. ISBN 83-86209-29-1.
[edytuj] Linki zewnętrzne
| Włoskie pojazdy wojskowe z okresu II wojny światowej | |
| Czołgi lekkie | |
| CV 29 | L3/33, L3/35 | Fiat 3000 | L6/40 | |
| Czołgi średnie | Czołgi ciężkie |
|---|---|
| M11/39 | M13/40 | M14/41 | M15/42 | P26/40 |
| Działa samobieżne | |
| Semovente da 47/32 | 75/18 | 75/32 | 75/34 | 75/46 | 90/53 | 105/25 | 149/40 | |
| Samochody pancerne | |
| Lancia I.Z. | Lince | Fiat 611 | Autoblinda 40 | Autoblinda 41 | Autoblinda 43 | |
| Transportery półgąsienicowe i ciężarówki | |
| Breda Tipo 61 | Fiat 727 | Fiat Dovunque 41 | Fiat Model 42 | CV33 Carro Gettaponte | Fiat Model AS 37 | |
