Lew Kopielew
Z Wikipedii
Lew Zinowiewicz Kopielew (ros. Лев Зиновьевич Копелев; ur. 9 kwietnia 1912 w Kijowie; zm. 18 czerwca 1997 w Kolonii) - pisarz rosyjski, literaturoznawca i historyk literatury, dysydent polityczny w ZSRR.
[edytuj] Biografia
Kopielew urodził się w rodzinie rosyjskiego agronoma pochodzenia żydowskiego. W latach trzydziestych XX wieku studiował w Charkowie oraz Moskwie germanistykę, filozofię, literaturoznawstwo i historię, podejmując po studiach pracę naukową. W czerwcu 1941 roku zgłosił się na ochotnika do armii, gdzie dosłużył się stopnia majora. Widząc zbrodnie popełniane przez Armię Czerwoną na ludności cywilnej Prus Wschodnich próbował się im przeciwstawiać. Działania te zakwalifikowano jako burżuazyjno-humanistyczną propagandę na rzecz wroga - w efekcie Kopielew spędził niemal dziesięć lat w łagrach i więzieniach stalinowskich. W roku 1956 został zrehabilitowany, kontynuował pracę naukową i pisarską. Jednak już w drugiej połowie lat sześćdziesiątych popadł ponownie w niełaskę ze względu na zaangażowanie w kręgach dysydenckich. Został wykluczony z partii i stracił etat w Instytucie Historii Sztuki. W listopadzie 1980 roku wyjechał w celach badawczych do ówczesnej RFN. Władze ZSRR wykorzystały tę okazję do pozbycia się Kopielewa z kraju odbierając mu obywatelstwo ZSRR. Pisarz pozostał w RFN, gdzie kontynuował pracę naukową i pisarską, poświęcając się szczególnie stosunkom rosyjsko-niemieckim.
[edytuj] Wyróżnienia
Lew Kopielew był laureatem wielu nagród i wyróżnień, min.:
- Doktorat honorowy uniwersytetu w Kolonii (1981) oraz New School of Social Research w Nowym Jorku (1983)
- Nagroda Niemieckiej Akademii Języka i Poezji (1979)
- Nagroda Pokojowa Księgarzy Niemieckich (1981)
- Nagroda Pokojowa im. Ericha Marii Remarque'a (1991)
[edytuj] Publikacje
Prace Kopielewa są w Polsce mało znane. W języku polskim ukazały się Bożyszcza mojej młodości. Na uwagę zasługuje także autobiografia Хранить вечно. Wśród prac naukowych należy wymienić wielotomową historię stosunków rosyjsko-niemieckich (tzw. projekt wuppertalski) oraz komentarze do dzieł Bertolta Brechta, Heinricha Bölla, Tomasza Manna i Anny Seghers oraz biografię Bertolta Brechta.
