Kultura ceramiki wstęgowej rytej
Z Wikipedii
Kultura ceramiki wstęgowej rytej – neolityczna kultura z kręgu kultur naddunajskich, która przywędrowała na obszar dzisiejszej Polski przez Bramę Morawską ok. 4500 p.n.e. i trwała do ok. 3900 p.n.e.
Była to pierwsza w pełni neolityczna kultura na polskich ziemiach. Przemieszczała się na południu Polski stosunkowo szybko (3 km na rok), posuwając się wzdłuż linii Wisły i Warty. Ludność tej kultury zajmowała najlepsze gleby nadające się pod uprawę. Osadnictwo było ruchome, po wyeksploatowaniu ziemi przenoszono się na nowe tereny. Osady były zasiedlane przez około 15 lat, po czym przenoszono się w nowe miejsca. Do starych siedzib powracano nie wcześniej niż po 45-60 latach.
W późniejszym okresie rozpowszechniła się gospodarka żarowa. Polegała ona na karczowaniu lasu i wypalaniu go. Żyzny popiół dostarczał wystarczająco wysokich plonów przez kilka lat. Następnie grupa postępowała tak samo z innych fragmentem lasu. Osady tej kultury były stosunkowo małe i nie przekraczały 100 osób. Kultura ta dzieliła się na 3 fazy: wczesną, środkową i późną. W każdej fazie występowały odrębne grupy. Średnia długość życia człowieka neolitycznego nie przekraczała 50 lat.
