Kod bajtowy
Z Wikipedii
Kod bajtowy (ang. bytecode) – nazwa reprezentacji kodu używanej przez maszyny wirtualne, oraz przez niektóre kompilatory. Kod składa się z ciągu instrukcji (których opcode'y mają zwykle długość jednego bajta, stąd nazwa), które nie odpowiadają bezpośrednio instrukcjom procesora i mogą zawierać instrukcje wysokiego poziomu (takie jak np. stwórz obiekt klasy X, połącz dwa łańcuchy itd.), jednak w przeciwieństwie do kodu źródłowego wymagają analizy tylko pojedynczych poszczególnych operacji.
W przeciwieństwie do maszyn fizycznych, które prawie zawsze są maszynami rejestrowymi, większość (choć nie wszystkie) maszyn wirtualnych to maszyny stosowe.
[edytuj] Przykład
Następujący program:
sub hello
{
print "Hello, ", $_[0], "\n"
}
$x = "world!";
hello($x)
generuje kod pośredniczący funkcji głównej:
OP (0x815e2b0) enter COP (0x8168838) nextstate SVOP (0x81c9e20) const [5] PV (0x8165508) "world!" PADOP (0x8168950) gvsv GV (0x814ccd4) *x BINOP (0x8168810) sassign COP (0x81688b8) nextstate OP (0x815e270) pushmark PADOP (0x81697f8) gvsv GV (0x814ccd4) *x PADOP (0x8168d80) gv GV (0x814cce0) *hello UNOP (0x815e290) entersub [4] LISTOP (0x8150990) leave [1]
oraz procedury hello:
COP (0x8150958) nextstate OP (0x81508a8) pushmark SVOP (0x8150998) const [3] PV (0x81654f8) "Hello, " PADOP (0x8168a00) aelemfast GV (0x814cbc0) *_ SVOP (0x8150900) const [4] PV (0x816551c) "\n" LISTOP (0x8168a58) print UNOP (0x81687b0) leavesub [1]
