Język słowiński
Z Wikipedii
| Słowińskô mòwa | |
| Obszar | Pomorze (Polska) |
| Liczba mówiących | język wymarły |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie *Języki słowiańskie **Języki zachodniosłow. ***Języki lechickie ****Języki pomorskie *****język słowiński |
| Pismo | łaciński |
| ISO 639-2 | sla |
| ISO/FDIS 639-3 | - |
| W Wikipedii | |
Zobacz też: język, języki świata
 |
|
Język słowiński to używane czasami określenie na dialekt słowiński języka pomorskiego. Posługiwali się nim Słowińcy zamieszkujący Pomorze. Gdy tereny te znajdowały się pod władzą Prus, a później Niemiec, ulegał silnej germanizacji. Przetrwał do początków XX wieku - najdłużej w okolicach wsi Kluki, gdzie znajduje się obecnie Skansen Słowiński.
Spośród badaczy za osobny język uznawał go początkowo jedynie Friedrich Lorentz. Po dokładniejszym zbadaniu uznał on jednak, że słowińszczyzna jest bliższa na poziomie fonetyki dialektom północnokaszubskim, niż dialekty północnokaszubskie południowokaszubskim. Słowińszczyznę wyróżniała jednak większa archaiczność oraz pewna część leksyki.
Słowińcy byli w większości protestantami w odróżnieniu od zdecydowanej większości Kaszubów, u których dominuje katolicyzm. Przypomina to do pewnego stopnia sytuację Serbów i Chorwatów, różniących się wyznaniem a używających dialektów tego samego języka, przy czym podziały etniczne nie pokrywają się zupełnie z podziałami dialektalnymi. Na określenie wspólnego języka katolickich Kaszubów i protestanckich Słowińców Florian Ceynowa używał nazwy "kaszébsko-słovjinskô móva".
