Igor Sikirycki
Z Wikipedii
Igor Sikirycki (ur. 31 lipca 1920 , zm. 2 stycznia 1985) - poeta, pisarz, satyryk, dziennikarz i spiker radiowy.
Urodził się w Brześciu nad Bugiem. Był synem naczelnika telegrafu brzeskiego i bibliotekarki. W 1926 wraz z rodziną przeprowadził się do Lublina. Tam też rozpoczął naukę w szkole powszechnej, następnie kontynuował naukę w gimnazjum. W Lublinie zastał go wybuch II wojny światowej. W czasie okupacji walczył w szeregach Armii Krajowej. Po wyzwoleniu Lublina otrzymał skierowanie do pracy w Polskim Radiu w charakterze sprawozdawcy frontowego oraz spikera radiowego.
Działalność literacką rozpoczął jeszcze w czasie wojny. Były to wiersze liryczne i wojskowe, kilka stało się pieśniami partyzanckimi. Jego dorobek literacki jest bardzo bogaty i różnorodny: pisał wiersze i bajki dla dzieci, utwory satyryczne, skecze dla teatru i powieści dla młodzieży.
Prowadził także bogatą pracę społeczną, przez długi okres pełnił funkcję radnego Rady Narodowej miasta Łodzi.
Działał w Krajowym Komitecie Obrońców Pokoju oraz w Zarządzie Polskiej Sekcji Międzynarodowego Komitetu d.s. Literatury dla Dzieci i Młodzieży przy UNESCO. Udzielał się również aktywnie w łódzkim Towarzystwie Przyjaciół Dzieci.
Zmarł w Łodzi, pochowany na Starym Cmentarzu.
[edytuj] Utwory młodzieżowe
- Bajki na dobranoc (1970; zbiór; wydane przez Polskie Nagrania Muza na kasecie (CK-426))
- Kram z wierszykami (1980)
- Moje bajki (1980; zbiór)
- Najweselsza szkoła (1972)
- Ogródek szkolnych fraszek (1978)
- Pietrek z Puszczy Piskiej (1971)
- Siedmiu nieobecnych (1970; nostalgiczne wspomnienie o 7 kolegach z liceum, którzy walczyli i bohatersko zginęli podczas 2. wojny światowej)
- Stara kuźnia (1982)
