Henryk Minkiewicz
Z Wikipedii
Henryk Minkiewicz, urodzony 19 stycznia 1880 roku w Suwałkach, zamordowany najprawdopodobniej 9 kwietnia 1940 roku w Katyniu, generał dywizji, dowódca Korpusu Ochrony Pogranicza.
Ukończył gimnazjum w Miariampolu, w czasie studiowania od 1898 nauk przyrodniczych w Petersburgu związał się z Polską Partią Socjalistyczną. Studiów nie ukończył i przeniósł się w 1902 roku do Krakowa, gdzie podejmował studia medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim i malarstwa w Szkole Sztuk Pięknych.
Po ostatecznej rezygnacji w 1904 ze studiów poświęcił się działalności politycznej, był m. in. członkiem Centralnego Komitetu Robotniczego PPS oraz bliskim współpracownikiem Józefa Piłsudskiego. Działał w Organizacji Bojowej PPS PPS-FR, Związku Walki Czynnej i w "Strzelcu" – do momentu ostrego konfliktu z Piłsudskim. W 1909 roku wykonał (z K. Pużakiem) wyrok śmierci na prowokatorze Edmundzie Taranowiczu.
Po rozpoczęciu I wojny światowej w II Brygadzie Legionów Polskich w stopniu porucznika jako dowódca kompanii, w trakcie służby awansował do stopnia podpułkownika i stanowiska dowódcy III Pułku. 6 lipca 1916 roku został w bitwie pod Kostiuchnówką ranny i wzięty przez Rosjan do niewoli, z której po roku zbiegł. W lipcu 1917 roku wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej, gdzie awansował na pułkownika i sprawował funkcję między innymi dowódcy brygady piechoty. W listopadzie 1918 roku jako komendant garnizonu Warszawy kierował akcją rozbrajania oddziałów niemieckich oraz zajmowania ważnych obiektów przez żołnierzy PSZ. W latach 1918-1920 uczestniczył w działaniach wojennych na froncie wschodnim, najpierw jako dowódca grup operacyjnych, walczących przeciwko Ukraińcom, później w stopniu generała (od 1 czerwca 1919 roku) na czele 2 Dywizji Piechoty Legionów przeciwko Armii Czerwonej. Od 25 lipca 1920 roku był zastępcą generał-gubernatora Warszawy i dowódcy I Armii generała Franciszka Latinika.
W 1924 roku awansował na najwyższy szczebel w swej karierze: mianowano go generałem dywizji z powołaniem na dowódcę Korpusu Ochrony Pogranicza. Pomimo niezaprzeczalnych sukcesów został z polecenia Piłsudskiego nagle zwolniony z zajmowanego stanowiska 7 maja 1929 roku. Zamieszkał w osadzie wojskowej Jamno w powiecie Brześć Litewski nad Bugiem (obecnie Briest na Białorusi), pozostając do 1934 roku w służbie czynnej.
Po wybuchu II wojny światowej i sowieckiej napaści z 17 września 1939, pomimo swego wieku i pozostawania w stanie spoczynku, został osadzony w obozie w Kozielsku, gdzie otoczony szacunkiem współwięźniów – nie tylko ze względu na najwyższy stopień – był uznawany za przywódcę wszystkich osadzonych oficerów. 7 kwietnia 1940 roku udał się w swą ostatnią drogę z czwartym transportem, razem z majorem Adamem Solskim, którego notes został odnaleziony na miejscu kaźni w lesie katyńskim. Z ostatniego w nim zapisu wynika, że major Solski został zamordowany 9 kwietnia, co oznacza tę samą datę zabójstwa generała Minkiewicza.
Był żonaty z poetka Marią Markowską, starszą od niego o dwa lata, zmarłą w 1939 roku. Związek ich był bezdzietny.
