Guillermo Cañas
Z Wikipedii
Guillermo Ignacio Canas (ur. 25 listopada 1977 w Buenos Aires), tenisista argentyński, reprezentant w Pucharze Davisa, klasyfikowany w czołowej dziesiątce rankingu światowego gry pojedynczej.
Jako junior był w szerokiej czołówce światowej, osiągając w 1995 ćwierćfinał juniorskiego Wimbledonu oraz miejsce nr 18 w rankingu światowym juniorów. W tym samym roku rozpoczął karierę zawodową. Początkowo osiągał dobre wyniki w turniejach niższej rangi; w 1999 dotarł po raz pierwszy do finału turnieju cyklu ATP Tour w Orlando, gdzie uległ w decydującym meczu Szwedowi Normanowi. W 2000 odniósł ciężką kontuzję, która wyłączyła go z gry na kilka miesięcy; po udanym powrocie - nagrodzonym przez ATP tytułem Comeback Player of Year ("najbardziej udany powrót roku") - wysunął się w 2001 na pozycję nr 15 w rankingu światowym i nr 1 w tenisie argentyńskim. Wygrał w 2001 swój pierwszy turniej ATP Tour (Casablanca, w finale pokonał Hiszpana Robredo, a do turnieju dostał się z eliminacji), był w finale w Stuttgarcie (korty ziemne), Hertogenbosch (korty trawiaste) i Wiedniu (hala). Dotarł także do 1/8 finału na French Open i Wimbledonie.
Utrzymał pozycję w czołowej "20" na świecie w sezonie 2002, chociaż w rankingu krajowym utracił pozycję lidera na rzecz Nalbandiana. Był w finale w Casablance i Stuttgarcie, wygrał turniej w indyjskim Chennai (dzięki czemu w styczniu przez krótki czas był wiceliderem rankingu Champions Race, uwzględniającego wyniki wyłącznie z bieżącego sezonu) oraz odniósł jeden ze swoich największych sukcesów - wygrał turniej cyklu Masters Series w Toronto (Otwarte Mistrzostwa Kanady). W czasie tego turnieju pokonał m.in. Federera, Kafelnikowa, Safina, Haasa i w finale Roddicka. Ponadto osiągnął po raz pierwszy ćwierćfinał w turnieju wielkoszlemowym (French Open - pokonał m.in. Moyę i Hewitta, przegrał z późniejszym zwycięzcą Costą).
Kolejna kontuzja przerwała jego karierę w 2003. Nie występował od marca do września i utracił miejsce w światowej czołówce. Ponownie udało mu się powrócić do wysokiej dyspozycji, w 2004 wygrał turnieje w Szanghaju (w finale z Niemcem Burgsmullerem), w Stuttgarcie (w finale z rodakiem Gaudio) i Umagu (w finale z Włochem Volandrim), dotarł do finału w Wiedniu (przegrał w pięciu setach z Hiszpanem Lopezem) oraz 1/8 finału Australian Open. Udany rok zapewnił mu 11. miejsce w rankingu światowym na koniec sezonu oraz pozycję rezerwowego na turnieju Masters (Tennis Masters Cup) w Houston. W 2005 dotarł do IV rundy Australian Open oraz półfinału turnieju Masters Series w Indian Wells, a w czerwcu t.r. osiągnął najwyższą pozycję w karierze w rankingu gry pojedynczej - nr 8. Na przełomie maja i czerwca 2005 ponownie dotarł do ćwierćfinału French Open, przegrywając w pięciu setach z Mariano Puertą.
Cień na sukcesy Canasa odniesione w 2005 położyła decyzja organizacji ATP z sierpnia t.r.; Argentyńczyk został zdyskwalifikowany na dwa lata za używanie środków dopingujących, co wykryło badanie przeprowadzone w lutym 2005 na turnieju w Acapulco. Obok kary zawieszenia tenisista został zobowiązany do zwrotu nagród finansowych, uzyskanych w kolejnych miesiącach w imprezach zawodowych.
Jest jednym z czołowych przedstawicieli szerokiej fali Argentyńczyków, którzy stanowią wiodącą nację w tenisie, szczególnie na kortach o nawierzchni ziemnej, na początku XXI wieku, obok m.in. Gaudio, Corii, Calleriego, Acasuso, Squillariego, Nalbandiana. Od 1998 Canas reprezentuje Argentynę w Pucharze Davisa, przyczyniając się m.in. do awansu do półfinału w najwyższej grupie tych rozgrywek (Grupie Światowej) w 2002; występuje zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. Należy dodać, że w deblu Canas wygrał dwa turnieje (do 2005) - Stuttgart 2001 i Boston 1999, a w lipcu 2002 był sklasyfikowany na 47. miejscu na liście światowej deblistów. Jednym z jego sukcesów reprezentacyjnych był ponadto udział w zdobyciu Drużynowego Pucharu Świata (2002).
