Bronisław Rakowski
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
gen. bryg. Bronisław Stanisław Rakowski (1895-1950) - oficer polski
Urodził się w 20 czerwca 1895 w Szczucinie w pow. dąbrowskim. Studiował w Akademii Górniczej w Loeben, działał w Związku Strzeleckim.
W latach 1914–1917 służył w 1 Brygadzie Legionów Polskich w 1 Pułku Piechoty Legionów oraz 1 Pułku Ułanów. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do wojska austriackiego, a potem internowany na Węgrzech.
W listopadzie 1918 współorganizował 3 Pułk Ułanów Śląskich w Lublinie. Walczył w Galicji z Ukraińcami i w wojnie polsko-rosyjskiej. Był dwukrotnie ranny.
W latach 1919–1926 był dowódcą kolejno plutonu, szwadronu i dywizjonu oraz II zastępcą dowódcy 7 Pułku Ułanów. W 1928 ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej, w której wkrótce zaczął wykładać. Został kierownikiem wyszkolenia bojowego w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Prowadził także wykłady w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych.
W latach 1931–1936 dowodził 12 Pułkiem Ułanów. W 1936 został wyznaczony na stanowisko szefa Wojskowego Biura Historycznego.
W wojnie obronnej 1939 był szefem Sztabu Frontu Południowego i Obrony Lwowa. Schwytany przez NKWD podczas próby przedostania się na Węgry, do sierpnia 1941 był więziony na Łubiance w Moskwie.
Uwolniony na podstawie układu Sikorski–Majski, został najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego, a następnie dowódcą kolejno 7 i 5 Dywizji Piechoty. W 1941 został awansowany do stopnia generała brygady. W latach 1942–43 był szefem Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie dowódcą 2 Brygady Pancernej, z którą odbył całą kampanię włoską 2 Korpusu Polskiego.
W latach 1945–1947 dowodził sformowaną z niej 2 Warszawską Dywizją Pancerną. Po demobilizacji emigrował do Argentyny. Autor licznych prac o historii i taktyce kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950, został pochowany na cmentarzu Ezpeleta w Quilmes.
Był odznaczony między innymi:
- Krzyżem Virtuti Militari kl. IV i V
- Krzyżem Polonia Restituta kl. IV
- Krzyżem Walecznych (ośmiokrotnie, w tym czterokrotnie za wojnę 1919 - 1920)
- Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami
- Distinguished Service Order (Orderem Służby Wybitnej) (Wielka Brytania)
- Legią Honorową kl.IV (Francja)
- Ordine Dei SS. Maurizio e Lazzaro Commeda (Włochy)
