Bogdan Kobułow

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Bogdan Z. Kobułow, jeden z wielu wysokich funkcjonariuszy NKWD odpowiedzialnych za zbrodnię katyńską

Bogdan (Zaharewicz) Kobułow, Богдан Захарович Кобулов (ur. 1894 lub w 1904 w Tbilisi, zm. 1953 roku), komisarz bezpieczeństwa państwowego, w latach 1938-1941 zastępca ówczesnego ludowego komisarza spraw wewnętrznych Ławrientija Berii i od 1939 szef Głównego Zarządu Gospodarczego Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych NKWD, kontrolującego pracę przemysłu, rolnictwa i handlu.

Syn krawca, od 1922 współpracownik Gruzińskiej CzeKa, od 1925 członek WKP(b). Kierował czystkami w Gruzji, w wyniku których zginęła większość dotychczasowych przywódców, od 1937 z-ca ludowego komisarza spraw wewnętrznych Gruzińskiej SRR. W 1938 został wezwany do Moskwy przez Berię, który uważał go za najbardziej zaufanego współpracownika, gdzie zajął stanowisko naczelnika Wydziału 4 (SPO-Tajno-Polityczny) Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego NKWD. Był okrutnym śledczym o skłonnościach sadystycznych, który sprawując wysokie funkcje osobiście przesłuchiwał podejrzanych.

Na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku, członek Kolegium Specjalnego (centralnej trójki, w skład której wchodzili także I Zastępca Ludowego Komisarza Spraw Wewnętrznych, naczelnik Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego (GUGB) NKWD ZSRR Wsiewołod Mierkułow oraz Naczelnik 1 Wydziału Specjalnego NKWD Leonid Basztakow), które organizowało i nadzorowało zbrodnie na polskich jeńcach wojennych i więźniach, zob. zbrodnia katyńska. Od lutego 1941 roku zastępca ludowego komisarza spraw wewnętrznych, a w latach 1943-1945 komisarza bezpieczeństwa państwowego (NKGB) Mierkułowa. W 1944 kierował operacją wysiedlenia Czeczeńców i Inguszów do Kazachstanu. Po II wojnie światowej zastępca szefa Głównego Zarządu Mienia Radzieckiego za Granicą (GUSIMZ) przy Radzie Ministrów ZSRR i zastępca głównodowodzącego Radziecką Administracją Wojskową w Niemczech (kierował organami bezpieczeństwa w radzieckiej strefie okupacyjnej). Po śmierci Stalina Beria uczynił go pierwszym zastępcą ministra spraw wewnętrznych; 27 czerwca 1953 aresztowany razem z szefem, oskarżony o liczne nadużycia oraz (fałszywie) o szpiegostwo, skazany na śmierć i rozstrzelany.