Bitwa pod Kunowicami
Z Wikipedii
| Bitwa pod Kunowicami | |||||||||||
| Konflikt: Wojna siedmioletnia | |||||||||||
[[
 |
|||||||||||
|
|||||||||||
| Walczące strony | |||||||||||
| Prusy | Rosja, Austria | ||||||||||
| Dowódcy | |||||||||||
| Fryderyk II Wielki | feldmarszałek Piotr Sałtykow | ||||||||||
| Siły | |||||||||||
| 50 900 żołnierzy i 230 dział | 41 000 Rosjan, 18 000 Austriaków i 250 dział | ||||||||||
| Straty | |||||||||||
| 6000 zabitych i 13 000 rannych oraz 172 działa, 26 000 rozproszonych | 5000 zabitych i 10 000 rannych | ||||||||||
Bitwa pod Kunowicami (niem. Schlacht bei Kunersdorf) w obecnym woj. lubuskim, rozegrała się 12 sierpnia 1759, podczas wojny siedmioletniej, pomiędzy wojskami króla Prus Fryderyka II a siłami sprzymierzonych wojsk austriacko-rosyjskich pod wodzą feldmarszałka Sałtykowa.
Armia Pruska usiłowała obejść umocnione na wzgórzach na północ i zachód od Kunowic pozycje sprzymierzonych. Doprowadziło to wojska pruskie do pozycji na północ i wschód od linii zajmowanych przez sprzymierzonych. Tego typu charakterystyczne dla Fryderyka II działanie zostało skutecznie zneutralizowane przez silne umocnienia.
Bitwę rozpoczęli Prusacy atakując flankę rosyjskich pozycji. Atak ten był udany i jeżeli by Fryderyk przerwał w tym miejscu natarcie (tak jak radził jego brat) Kunowice mogłyby stać się kolejnym pruskim zwycięstwem. Jednak pruski wódz chciał wykorzystać początkowe powodzenie i zdecydował się kontynuować walkę. W momencie, gdy siła pruskich ataków osłabła, weszła do akcji austriacka kawaleria (dotychczas trzymana w rezerwie). Sprawne przegrupowanie sił austriacko-rosyjskich przy aktywnym wsparciu artylerii i kontrataku piechoty rosyjskiej doprowadziło do odzyskania pozycji i odwrotu (wkrótce panicznego) piechoty pruskiej. Paniczny odwrót sił pruskich został pogłębiony przez zdecydowany atak kawalerii sprzymierzonych. Jedynie 3000 ludzi dotarło jako zwarty oddział do Berlina.
Raporty z bitwy mówiły, iż w momencie załamania się pruskich linii, Fryderyk II stanął samotnie na małym wzgórzu ze szpadą wbitą przed sobą w ziemię, zdeterminowany utrzymać linię swej armii lub zginąć. W tej sytuacji kapitan kawalerii Prittwitz z 200-osobowym szwadronem, przybywał na ratunek królowi i przekonał go do odwrotu.
Cztery dni po bitwie, większość z 26 000 rozproszonych żołnierzy odnalazła się i armia Fryderyka stanowiła już siłę 32 000 ludzi i 50 dział.
