Bieliny Kapitulne

Pierwsze udokumentowane wzmianki o Bielinach pochodzą z 1464 r., z czasów wojen polsko-krzyżackich. Nazwa Bieliny powstała prawdopodobnie od bielenia lnu. 12 grudnia 1455 r. król Kazimierz Jagiellończyk wydał przywilej lokujący Bieliny na prawie niemieckim. Według Liber Beneficiorum Jana Długosza w mieście było 14 łanów kmiecych, 2 łany sołeckie i 1 karczma z rolą. W 1637 r. powstała tu parafia wydzielona z macierzystej parafii w Daleszycach, wzniesiono również kościół parafialny z fundacji biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika, konsekrowany w 1643 r. przez bpa Tomasza Oborskiego, sufragana krakowskiego. W 1795 r. Bieliny przeszły na własność skarbu państwa (wcześniej ich właścicielem były władze kościelne).

Mieszkańcy Bielin brali czynny udział w polskich zrywach niepodległościowych XIX w. W 1831 r. proboszcz bieliński, Jędrzej Poniewierski, oddał Rządowi Narodowemu srebrny krzyż i kielich z paterą z przeznaczeniem na wsparcie powstania listopadowego. W 1844 r. tutejsi chłopi spiskowali w Krajnie wraz z ks. Piotrem Ściegiennym.

Podczas II wojny światowej Bieliny stanowiły ośrodek ruchu oporu, już 11 listopada 1939 r. powstała tu komórka Służby Zwycięstwu Polski. Jej komendantem został Jan Sobkiewicz. W odwecie za liczne akcje partyzanckie hitlerowcy zamordowali bądź wysłali do obozów zagłady kilkudziesięciu mieszkańców.

[edytuj] Zabytki

Kościół parafialny wybudowany w 1637 r., konsekrowany w 1643 r., rozbudowany od zachodu w 1838 r. Kościół jest wczesnobarokowy o klasycystycznej fasadzie. W ołtarzu głównym (z XIX w.) znajduje się obraz na desce Świętej Rodziny z poł. XVII w. Dwa ołtarze boczne późnobarokowe z 2 poł. XVIII w., w lewym obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 1 poł. XVIII w., w prawym obraz Ukrzyżowania z XVII w. Obok kościoła znajduje się zabytkowy cmentarz.