Białogóra

Białogóra (kaszb. Biôłogóra) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie puckim, w gminie Krokowa. W skład sołectwa Białogóra wchodzi również miejscowość Górczyn.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Bialogóra jest mniej znana niż np. Dębki. Ta nieduża, ale prężnie rozwijająca się, miejscowość rozciąga się na skraju Wierzchucińskich Błot, oddzielona od plaży 800-metrowym pasem lasu sosnowego. Przyjeżdżając tu, odkrywa się stosunkowo dzikie plaże, nie będąc jednocześnie pozbawionym odrobiny cywilizacji. Znakiem rozpoznawczym Bialogóry jest górujący nad domami kościół z wieżą przykrytą jaskrawoczerwonym hełmem. Kościół otaczają nowe wille, przeważnie tynkowane na biało, budowane na dwa sposoby: albo w kubik, czyli z płaskim dachem, albo w trójkącik, czyli z dachem spadzistym. Być może z powodu zieleni w tle wioska sprawia przyjemne wrażenie. Największą atrakcją miejscowości jest oczywiście szeroka piaszczysta plaża położona nad otwartym morzem. Dalej ciągnie się pasmo dość okazałych wydm. W odległości 2,5 km na północny wschód od wsi znajduje się najwyższa zalesiona wydma, od której wzięło nazwę letnisko. Wokół ciągną się sosnowe lasy, gdzie można spacerować, zbierać grzyby lub jagody. Atrakcję stanowi też pobliska stadnina z zagrodami (sprytnie udającymi ryglowe), zadbanymi końmi oraz małą karczmą, gdzie amatorzy konnych eskapad toczą pogawędki przy piwie. W Białogórze działa komunikacja miejska na trasie centrum - plaża. W tej roli występują wozy zaprzężone w konie, jakby żywcem przeniesione z westernów. Niedaleko od morza położony jest rezerwat Białogóra (pow. 211,07 ha), który chroni fragmenty nadmorskiego lasu bagiennego oraz boru bażynowego. Lasy otaczają rozległe obniżenia terenu za wydmami. Na wiosnę i częściowo latem stoi tu woda. Na kwaśnym podłożu występuje wiele rzadkich gatunków roślin typowych dla flory atlantyckiej: woskownica europejska, wrzosiec bagienny, brzeżyca jednokwiatowa, sit sztywny, wełnianeczka darniowa oraz trzy gatunki rosiczki. Rezerwat jest jednym z dwóch miejsc w Polsce, gdzie rośnie trawa ponikło wielołodygowe, bardzo rzadką trawą jest także przygieika brunatna. Niestety cennemu torfowisku coraz bardziej zagrażają turyści. Podobno nawet budowa drogi na plażę doprowadziłaby do odwodnienia terenu i powolnej degradacji środowiska. strona miejscowości

Białogóra podczas sezonu letniego

Białogóra to przepięknie położona miejscowość w Nadmorskim Parku Krajobrazowym pomiędzy Karwią a Łebą, nad otwartym morzem bałtyckim. Białogóra została po raz pierwszy wymieniona w 1414 roku w krzyżackim przekazie źródłowym w formie Weissenberg ( tłumacząc na język polski to Biała Góra ). Nazwa polska użyta była w inwentarzu dóbr i dochodów biskupstwa włocławskiego w 1534 roku. Miejscowość występowała również w piśmiennictwie pod innymi nazwami: Białagura (1659), Biała Góra (1772), Wittenberg (1912). Ostateczną, obecną jej nazwę ustalono w 1951 roku. W latach sześćdziesiątych powstają pierwsze ośrodki wypoczynkowe. W latach 70 i 80. ulega rozbudowie infrastruktura, od początku lat dziewięćdziesiątych nasila się rozbudowa pod kątem turystycznym: kwatery prywatne, pensjonaty.