August Rei
Z Wikipedii
August Rei (ur. 22 marca 1886 - zm. 29 marca 1963 w Sztokholmie) — przedwojenny estoński polityk, socjaldemokrata; szef państwa w 1929 roku; od 1945 na emigracji — premier rządu na uchodźstwie, pełniący funkcję Głowy Państwa (1945–63).
Studiował w Cesarskim Gimnazjum Aleksandryjskim w Tartu, ukończył zaś gimnazjum w Nowogrodzie. W latach 1904–1905 i 1907–1911 studiował prawo na Cesarskim Uniwersytecie w Sankt-Petersburgu. Brał udział w rewolucji z 1905, za co spotkały go represje. W 1906 roku wydawał podziemną gazetę "Sotsiaaldemokraat" (“Socjaldemokrata”) w Tallinie. W latach 1912-1913 zaciągnięty do wojska, później praktykował jako prawnik w Viljandi. Podczas pierwszej wojny światowej znów służył w wojsku (jako oficer artylerii w forcie petersburskim, później zajmował się tworzeniem estońskich jednostek w ramach armii rosyjskiej). W latach 1918-1919 minister pracy i opieki społecznej w tymczasowym rządzie Estonii, zastepca premiera, pełnił też obowiązki ministra edukacji. 1919-1920 szef Konstytuanty (Asutav Kogu). W latach 1923-1925 przewodniczący delegacji estońskiej w estońsko-łotewskiej komisji ds. delimitacji granicy obu państw. W latach 1925-26 marszałek Riigikogu II kadencji. 1932-1933 pełnił funkcję szefa MSZ-u, 1938-1940 zaś ambasadora Estonii w ZSRR, cudem udało mu się uciec przed aresztowaniem do Szwecji. Minister spraw zagranicznych w rządzie O. Tiefa we wrześniu 1944. Członek Riigikogu przez cztery kadencje (1920-37).
Po I wojnie światowej wydawca pisma "Sotsiaaldemokraat" oraz "Rahva Sõna" (“Świat ludzi”). Działał jako prawnik, bronił w procesie Aadu Birk w 1927 roku. W latach 1930-1934 przewodniczył Radzie Miejskiej Tallina.
Po II wojnie światowej szefował Estońskiej Fundacji Narodowej na Wygnaniu, 1947-63 przewodniczący Estońskiej Rady Narodowej, quasi parlamentu emigracyjnego.
W międzywojniu prezydent estońskiego odziału “Alliance Francaise”, 1937-1938 zastępca przewodniczącego Estońskiego Towarzystwa Stosunków Międzynarodowych, był też członkiem Towarzystwa Muzycznego Robotników Estońskich.
Otrzymał estoński krzyż wolności, ponadto został honorowym doktorem prawa uniwersytetu w Tartu. Pisał i tłumaczył na estoński pisma czołowych socjalistów, publikował też pamiętniki.
