Antoni Chruściel
Z Wikipedii
gen. bryg. Antoni Chruściel, ps. generał Monter, Kaliński, Rzeczyca, Andrzej Smalawski, Adam, Cięciwa, Dozorca, Konar, Madej, Nurt, Ryż, Sokół (ur. 16 czerwca 1895 r. we wsi Gniewczyna Łańcucka w powiecie przeworskim, zm. 30 listopada 1960 r.) – polski oficer.
Od 1909 w tajnym skautingu w Jarosławiu. Od 1914 w Legionie Wchodnim. We wrześniu tego samego roku wcielony do armii austriackiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej, dowodził m.in. kompanią 90. pułku piechoty z Jarosławia. Jego jednostka, jako jedyna w armii austriackiej wróciła w 1918 do garnizonu z bronią i sprzętem.
Od grudnia 1918 w Wojsku Polskim, na różnych szczeblach dowódczych w 14 pułku piechoty, od 1922 w 42 pułku piechoty. Jednocześnie studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Później przeniesiony do Korpusu Kadetów Nr 1.
Ukończył Wyższą Szkołę Wojenną (1929-1931), wykładał w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W październiku 1934 mianowany kierownikiem przedmiotu taktyki piechoty w Wyższej Szkole Wojennej, a od stycznia 1937 zastępcą dowódcy 40 pułku piechoty.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził 82 Syberyjskim Pułk Strzelców Syberyjskich im. Tadeusza Kościuszki z Brześcia nad Bugiem w składzie 30 DP gen. Leopolda Cehaka.
Wzięty do niewoli po kapitulacji Twierdzy Modlin, osadzony w obozie jenieckim w Działdowie, zwolniony w końcu października.
W konspiracji od czerwca 1940, szef Wydziału III taktyczno-wyszkoleniowego. Od października szef sztabu komendanta Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ, a od maja 1941 – komendant Okręgu.
10 sierpnia 1942 awansowany do stopnia pułkownika służby stałej.
W powstaniu warszawskim faktyczny dowódca całości sił powstańczych. Od 20 września 1944 dowodził Warszawskim Korpusem AK. Za udział w powstaniu awansowany rozkazem gen. Kazimierza Sosnkowskiego do stopnia generała brygady.
Po kapitulacji powstania w oflagu Langwasser, a następnie w oflagu Colditz, gdzie doczekał końca wojny.
Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Londynie. Pracował tam m.in. jako drugi zastępca Szefa Sztabu, inspektor Komisji Likwidacyjnej, a od marca 1947 członek Rady Naczelnej Koła Żołnierzy Armii Krajowej.
Decyzją Rady Ministrów z 26 września 1946 pozbawiony obywatelstwa polskiego. Decyzja ta została uchylona, bez podawania do publicznej wiadomości, przez Radę Państwa PRL 23 listopada 1971, 11 lat po śmierci generała.
W 1956 przeniósł się do Waszyngtonu, gdzie do śmierci pracował jako tłumacz i radca prawny. Zmarł 30 listopada 1960. Z inicjatywy Polonii amerykańskiej jego szczątki przeniesione zostały do sanktuarium w Doleystown w Pensylwanii, nazywanego amerykańską Częstochową.
28 lipca 2004 w 60 rocznicę powstania warszawskiego urny z prochami generała i jego małżonki Walerii zostały uroczyście sprowadzone do Polski i złożone w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie. 30 lipca odbył się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach pogrzeb generała. Jego prochy zostały złożone w kwaterze żołnierzy Polski Walczącej.
[edytuj] Odznaczenia
- Virtuti Militari V klasy 1921
- Krzyż Walecznych 1922
- Virtuti Militari IV klasy 28 września 1939
- Virtuti Militari III klasy 18 sierpnia 1944
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie) 28 września 1944
[edytuj] Awanse
- podpułkownik 1932
- pułkownik 10 sierpnia 1942
- generał brygady 14 września 1944