Anglokatolicyzm
Z Wikipedii
Anglokatolicyzm to prąd wewnątrz Kościoła anglikańskiego, zainicjowany przez L. Andrewsa. Skłania się on ku zmienieniu relacji z Kościołem katolickim poprzez ponowne przyjęcie:
- pewnych dogmatów
- nauczania teologicznego
- określonych, właściwych Kościołowi katolickiemu elementów liturgii
Jako kierunek w teologii anglikańskiej anglokatolicyzm wiąże się z działalnością oksfordzkich intelektualistów, skupionych przy miejscowym uniwersytecie w pierwszej połowie XIX w. W kręgach tych dominowała literatura mistyczna oraz pisma starochrześcijańskie. Bardzo wyraźnie przeciwstawiali się tendencjom liberalistycznym i racjonalistycznym. Znalazło to wyraz w traktatach (Tracts for the Times), które nadały anglokatolicyzmowi nazwę traktarianizm. Główną tematyką tych pism jest ostrzeganie przed niebezpieczeństwem duchowej dekadencji, jaka zagraża Kościołowi anglikańskiemu przez zbyt bliski i ryzykowny związek tego Kościoła z władzą świecką oraz zbyt małą troskę o doktrynalną czystość wyznawanej wiary. W ten sposób jednocześnie promowano pewien rodzaj "drugiej reformy", ukierunkowanej na znalezienie złotego środka między katolicyzmem a anglikanizmem.
Wkrótce przywódcy ruchu podzielili się:
- jedni wybrali drogę przejścia do Kościoła katolickiego (kardynał J. H. Newman)
- inni opowiedzeli się za wiernością tradycji anglikańskiej (E. Pusey)
Anglokatolicy zostali mniejszością, jednak dzięki wpływowi znakomitych członków, takich jak lord Ch. L. Halifax i T. S. Eliot stali się bardzo ważnym ośrodkiem, ożywiającym życie duchowe i eklezjalne. Ma to miejsce również w naszych czasach, kiedy to ich pozycja umacnia się poprzez dialog ekumeniczny.