Andrzej Bobola

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Święty Andrzej Bobola

św. Andrzej Bobola SJ (ur. 30 listopada 1591 r. w Strachocinie k/Sanoka, zm. 16 maja 1657 r. w Janowie Poleskim) - święty Kościoła katolickiego, jezuita, misjonarz, męczennik, patron Polski.

Spis treści

1 Życiorys
2 Kult
3 Kontrowersje
4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Życiorys

Andrzej Bobola urodził się w uboższej gałęzi rodu. Jego ojciec był dzierżawcą sołectwa strachockiego wchodzącego w skład dóbr królewskich. W latach 1606–1611 studiował w szkole jezuickiej w Braniewie, następnie (31 lipca 1611 roku) wstąpił do tego zakonu i nowicjat odprawił w Wilnie. Śluby zakonne złożył 31 lipca 1613. W latach 1613–1616 studiował filozofię na Uniwersytecie Wileńskim; w latach 1618–1622 studiował tam również teologię, nie zdał jednak ostatniego, najważniejszego egzaminu. 12 marca 1623 otrzymał święcenia kapłańskie.

Przez rok był rektorem kościoła w Nieświeżu, a w latach 1624–1630 kaznodzieją i spowiednikiem w kościele św. Kazimierza w Wilnie. Sprawował też funkcje rektora i doradcy prepozytora w tym kościele.

2 czerwca 1630 złożył profesję (ślubowanie) czterech ślubów zakonnych w kościele św. Kazimierza w Wilnie, po czym został superiorem (przełożonym) domu zakonnego w Bobrujsku w latach 1630–1633. Następnie pracował w Płocku (1633-1636), w Warszawie jako kaznodzieja (1636–1637) i ponownie w Płocku (1637-1638) jako prefekt kolegium i kaznodzieja. Kolejne cztery lata (1638–1642) spędził w Łomży, będąc doradcą rektora, kaznodzieją i dyrektorem szkoły humanistycznej. W okresie od 1642–1646 przebywał w Pińsku i okolicach prowadząc rozwiniętą działalność ewangelizacyjną, a lata 1646-1652 ze względów zdrowotnych spędził w Wilnie przy kościele św. Kazimierza głosząc kazania i prowadząc wykłady oraz misje. Wrócił ponownie na ziemię pińską, podejmując szeroko zakrojoną ewangelizację – znany jest jako apostoł Pińszczyzny.

16 maja 1657 podczas powstania Chmielnickiego dostał się we wsi Mohilnie w ręce Kozaków. Zamęczono go na śmierć w Janowie Poleskim.

[edytuj] Kult

Figura św. Andrzeja Boboli przed warszawskim sanktuarium

Sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie na ul. Rakowieckiej

O kanonizację Andrzeja Boboli zabiegał ks. Godebski, rektor kolegium jezuickiego w Pińsku i Aleksander Wyhowski, biskup łucki. 30 października 1853 został beatyfikowany, a 17 kwietnia 1938 kanonizowany przez papieża Piusa XI. 16 maja 1957 roku papież Pius XII promulgował encyklikę Invictus Athletae Christi w trzechsetną rocznicę męczeństwa św. Andrzeja Boboli.

Zmumifikowane naturalnie zwłoki Boboli przez długie lata otaczane były czcią w kościele parafialnym w Połocku. W 1922 bolszewicy zabrali je jako osobliwość (z racji dobrego stanu mumifikacji) do Gmachu Higienicznego Wystawy Ludowego Komisariatu Zdrowia. W maju 1924 relikwie – jako rodzaj "zapłaty" za pomoc w czasie głodu – przekazano Stolicy Apostolskiej. Od 17 czerwca 1938 znajdują się w Warszawie. Dnia 17 kwietnia 1988 złożono je w nowo wybudowanym Sanktuarium św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej.

Sanktuarium św. Andrzeja znajduje się również w Strachocinie.

Od 16 maja 2002 r. św. Andrzej Bobola jest patronem Polski, jest również patronem m.in. archidiecezji warszawskiej i warmińskiej.

[edytuj] Kontrowersje

Działalność Andrzeja Boboli zawsze była odbierana bardzo negatywnie przez Kościół prawosławny, dla którego jest on symbolem prześladowań i represji wobec tych wyznawców prawosławia, którzy po wprowadzaniu w życie postanowień unii brzeskiej odmawiali przejścia na katolicyzm. Postać Andrzeja Boboli do dzisiaj jest kością niezgody w dialogu pomiędzy oboma kościołami.

Jak uważają prawosławni, jego praca apostolska miała znamiona prozelityzmu i sprowadzała się do "przeciągania" prawosławnych na katolicyzm. Z tego względu środowiska prawosławne ze zdumieniem odniosły się do decyzji polskiego Kościoła katolickiego, uznającego Andrzeja Bobolę patronem Polski, twierdząc że próby skatolicyzowania prawosławnej ludności Rzeczypospolitej, które podejmował usilnie Andrzej Bobola, zrodziły tendencje odśrodkowe w postaci m.in. powstań kozackich, przyczyniając się w rezultacie do upadku państwa.