Amstrad CPC
Z Wikipedii
Amstrad CPC (w Niemczech produkowany jako Schneider CPC) to jeden z pierwszych komputerów domowych (CPC - ang. Colour Personal Computer z trzynastocalowym monitorem kolorowym GTM640, choć dostępny był też z monitorem monochromatycznym GT65/66 - zielonym). Wszedł na rynek w połowie lat 80. XX wieku, rok lub dwa po pojawieniu się innego komputera domowego, ZX Spectrum, a także pierwszych modeli Commodore. Różnił się jednak od nich tym, że sprzedawany był jako komplet pod hasłem "po otwarciu pudełka nie potrzebujesz nic więcej", gdy tymczasem jego konkurenci - Spectrum i Commodore - swoje produkty przeznaczali do podłączenia do telewizora jako monitora i magnetofonu kasetowego jako pamięci zewnętrznej. Cały komputer mieścił się w kompaktowej obudowie zintegrowanej z klawiaturą, nieco grubszej niż współczesne standardowe klawiatury do komputerów PC, i nieco tylko od nich dłuższej, aby pomieścić magnetofon lub stację dyskietek.
Amstrad/Schneider CPC był produkowany w kilku wersjach, wszystkich opartych (tak jak ZX Spectrum) na 8-bitowym mikroprocesorze Zilog Z80 taktowanym zegarem 4 MHz:
- wersja 464 z pamięcią 64kB i wbudowanym magnetofonem kasetowym jako pamięcią zewnętrzną;
- wersja 472 z pamięcią 72kB i magnetofonem jak w 464 (krótka seria na rynek hiszpański);
- wersja 664 z pamięcią 64kB i wbudowaną stacją dyskietek 3" (standard specyficzny dla Amstrada/Schneidera, wyparty przez standard 3½", umożliwiał zapis 180kB po każdej stronie dyskietki, razem 360kB);
- wersja 6128 z pamięcią 128kB (pamięć stronicowana podzielona na dwie sekcje po 64kB) ze zmodernizowaną klawiaturą i stacją dyskietek 3";
Wymieniana czasem wersja 5512 (miała jakoby pamięć 512kB stronicowaną 8 × 64kB i osobną stacją dyskietek 5¼") w rzeczywistości nie była sprzedawana, była to rozsiewana we Francji plotka.
Najpopularniejsze były wersje 464 i 6128. Komputery te sprzedawane były głównie w Wlk. Brytanii, Francji, Niemczech i Hiszpanii. Do Polski trafiały w ramach indywidualnego importu oraz w ramach wsparcia struktur podziemnej "Solidarności", ponieważ doskonale nadawały się do nieskomplikowanych prac edytorskich potrzebnych do wydawania czasopism bezdebitowych.
Mikrokomputery te miały wbudowany interpreter języka Locomotive-Basic, posiadały 7-bitowe (!) wyjście Centronics na drukarkę, stereofoniczne wyjście słuchawkowe audio, wbudowany głośniczek z regulacją siły głosu i startowały natychmiast po włączeniu zasilania (nie był potrzebny czas na rozruch). Na kolorowym monitorze wyświetlać można było albo 16 kolorów przy rozdzielczości 160×200 pikseli, albo 4 kolory przy 320×200 px albo 2 kolory przy 640×200 px albo wreszcie tryb mieszany - różne rozdzielczości w różnych częściach (paskach) ekranu. Kolory można było wybierać z palety 27 kolorów. Później na mikrokomputerach Amstrad CPC zaimplementowano CP/M i dokonywano dalszych unowocześnień, ale wkrótce burzliwy rozwój technologii mikroprocesorowej (procesory Intel 8086, 80286, 80386 i następne) pozostawił w tyle ośmiobitową architekturę Z80 i opartego o nią mikrokomputera CPC.
Firma Robotron w Niemieckiej Republice Demokratycznej usiłowała podjąć się produkcji klonów mikrokomputerów serii CPC (pod nazwą KC-compact), opierając się na radzieckich klonach mikroprocesora Z80, nazwanych UA880. Próby te zostały porzucone w 1990, kiedy NRD przestała istnieć po zjednoczeniu Niemiec.
