Żleb Kirkora
Z Wikipedii
Żleb Kirkora – wielki żleb w masywie Giewontu w Tatrach Zachodnich. Znajduje się on na północnej jego ścianie pod Giewoncką Przełęczą, pomiędzy właściwym szczytem, zwanym Wielkim Giewontem, a Małym Giewontem i opada do Małej Dolinki. Jest doskonale widoczny z Doliny Strążyskiej, zwłaszcza spod wodospadu Siklawica. Żleb jest pochodzenia tektonicznego, powstał w miejscu przesunięcia się skał podczas ruchów górotwórczych. Powstała rysa, która szczególnie narażona była na wietrzenie. W wyniku wietrzenia powstał imponujący żleb. Na jego dnie znajduje się tzw. Śmietnik – gromadzą się w nim opadłe ze ścian Giewontu skały, ogromne ilości śniegu z lawin, różne przedmioty turystów, a również ich ciała (Giewont jest rekordzistą, jeśli chodzi o ilość wypadków śmiertelnych). Skały otaczające żleb to wapienie i dolomity płaszczowiny serii wierchowej Czerwonych Wierchów i Giewontu z okresu jury i kredy.
Nazwa żlebu pochodzi od zakopiańskiego taternika i lekarza Michała Kirkora, który w 1902 r. dokonujac wraz ze zdobywcą żlebu, Kazimierzem Brzozowskim, drugiego przejścia, oznakował farbą szlak turystyczny prowadzący nim z Doliny Strążyskiej na Giewont. Tą trudną i niebezpieczną drogę, na której zdarzyło się wiele wypadków, opisuje założyciel GOPR Mariusz Zaruski. W 1912 r. żlebem Kirkora zeszła lawina kamienna, która urwała wystającą półkę skalną, przez co trasa stała się szczególnie trudna. Cieszący się złą sławą szlak został zamknięty, mimo to zdarzają się amatorzy, którzy usiłują tym żlebem wejść na Giewont, lub zejść z niego, co zwykle kończy się, jeśli nie tragicznie, to interwencją TOPR, które musi ściągać ich ze skał.
