Zosimus
- Voor de paus met deze naam, zie Paus Zosimus
Zosimus, Byzantijns historisch schrijver, had grote successen in Constantinopel tijdens het bewind van de Romeinse keizer Anastasius I (491 – 518). Volgens Photius was hij een comes, en hield het ambt van "advocaat" van de keizerlijke schatkist.
[bewerk] Werk
Van zijn hand is Nieuwe Historie en omvatte zes boeken. De vroegste boeken waren vooral een compilatie van eerdere schrijvers (Dexippus, Eunapius, Olympiodorus): het eerste boek schetst kort de geschiedenis van de vroege keizers van Augustus tot Diocletianus; het tweede, derde en vierde boek handelen in meer detail over de periode van de troonsbestijging van Constantius I Chlorus en Galerius tot de dood van Theodosius I; de vijfde en zesde boeken, de meest bruikbare voor historiërs, omvatten de periode tussen 395 en 410. Voor het einde van deze periode is hij de belangrijkste overgebleven, niet-kerkelijke bron. Het werk, kennelijk onvolledig, wordt aangenomen geschreven te zijn tussen 498 en 518.
Zosimus was een heiden, en ontzag zich in geen geval van enige kritiek op de fouten en misdaden van de christelijke keizers. Als gevolg hiervan is zijn geloofwaardigheid heftig aangevallen door meerdere christelijke schrijvers, en is soms verdedigd enkel en alleen omdat zijn geschiedschrijving ertoe neigde om vele leidende figuren in de Christelijke partij in diskrediet te brengen. Evagrius en Nicephorus praten over hem in de meest ongunstige termen.
Zijn stijl wordt gekenmerkt door Photius als beknopt, duidelijk en puur; andere geschiedschrijvers hebben zijn verslagen beoordeeld als verward of vertroebeld, alleen waardevol omdat hij informatie uit nu verloren gegane historiën bewaard. De geschiedschrijvers bedoeling was om verslag te doen van de ondergang van het Romeinse Rijk vanuit het standpunt van de heiden, en in deze poging behandelt hij de Christenen op verschillende punten met enige onrechtvaardigheid; toentertijd was Zosimus de enige niet-christelijke bron voor veel waarover hij verslag doet.
