Zilvergibbon
| Zilvergibbon IUCN-status: Kritiek |
|||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Gibbonvrouwtje met jong |
|||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
|
|||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Hylobates moloch Audebert, 1798 |
De zilvergibbon (Hylobates moloch), ook wel grijze gibbon, Javaanse gibbon of wau-wau genoemd, is een ernstig bedreigde soort gibbon. Hij komt enkel voor op het Indonesische eiland Java. Zijn nauwste verwant is de Borneogibbon of Müllers gibbon (Hylobates muelleri) uit Borneo.
De zilvergibbon heeft een egaal zilvergrijze tot blauwgrijze vacht met een donkerdere kruin en borst. Het gezicht en de handen en voeten zijn zwart. Hij wordt 45 tot 64 centimeter lang en gemiddeld 5,5 tot 5,9 kilogram zwaar. Net als andere mensapen heeft de zilvergibbon geen staart.
De zilvergibbon leeft voornamelijk in laagland- en bergwouden tot op een hoogte van 1500 meter. De gibbon komt enkel voor in de westelijke helft van Java.
Zilvergibbons leven voornamelijk in de kruinen van hoge bomen. Ze leven in paartjes of in familiegroepjes van vier tot twaalf dieren. Anders dan andere gibbons houden de paartjes geen zangduetten. Vrouwtjes zingen voornamelijk overdag, mannetjes 's ochtends vroeg, voor zonsopgang. Mannetjes worden echter zelden gehoord. Ze leven in een woongebied van 17 hectare.
De zilvergibbon eet sappige vruchten als vijgen, bladeren, aangevuld met insecten, larven, honing en soms een vogeltje.
Java is een dichtbevolkt land, en het grootste gedeelte van het oorspronkelijke leefgebied van de zilvergibbon is gekapt. Hierdoor wordt de soort ernstig bedreigd. Het aantal is de afgelopen vijfentwintig jaar gezakt van twintigduizend naar minder dan duizend dieren.
