Willem der Nederlanden (1840-1879)
Willem Nicolaas Alexander Frederik Karel Hendrik van Oranje-Nassau (Den Haag, 4 september 1840 – Parijs, 11 juni 1879), Prins van Oranje, Prins der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau, was sinds 17 maart 1849 Kroonprins van het Koninkrijk der Nederlanden maar werd nooit daadwerkelijk koning der Nederlanden.
Hij was de oudste zoon van koning Willem III en Sophie van Württemberg. Zijn roepnaam was Wiwill. In het jaar 1849, na het overlijden van zijn grootvader Willem II, werd hij kroonprins. Zijn opvoeding in Victoriaanse stijl zou desastreus blijken. Zo staat het verslag van zijn gouverneur op Noorthey bol van de verwijzingen naar masturbatie en de daaropvolgende vernedering, straf en schuldgevoel. Toch werd hem bij dit alles een scherpzinnig verstand toegedacht.
Prins Willem en zijn vader koning Willem III hadden een verre van goede relatie, culminerend in zelfgekozen ballingschap nadat de koning en de Koningin tezamen de huwelijksplannen van prins Willem met jonkvrouwe Mathilde van Limburg Stirum hadden afgekeurd. Vanuit het toenmalige standsperspectief was een dergelijk huwelijk een grove mesalliance. Mogelijk heeft er ook mee te maken gehad dat Willem III zelf een relatie zou hebben gehad met "Matties" moeder en prins Willem wellicht met zijn half-zus zou trouwen.
Willem vertrok daarop naar Parijs waar hij zich stortte in een leven van seks, drank en gokken. De Parijse boulevardpers was gek op Le Prince de Citron, en wijdde met enige regelmaat grote scandaleuze verhalen aan zijn liederlijke handel en wandel. Op 11 juni 1879 stierf prins Willem, 38 jaar oud, totaal berooid aan een combinatie van tyfus, leveraandoening en totale uitputting. Zijn vader zou hij nooit opvolgen. Toch had hij ook in Parijs nooit geheel en al zijn statuur verloren; bij zijn baar lag een krans van ex-keizerin Eugénie van Frankrijk en één van de Engelse kroonprins Edward. Zijn jongere broer Alexander werd Prins van Oranje.
| Voorganger: Willem (III) |
Prins van Oranje | Opvolger: Alexander |
