Video on Demand
Video on Demand (VOD) is een dienst die een gebruiker toelaat om, op het moment dat hij dit wil, video te bekijken, die opgevraagd wordt via een netwerk. Een VOD-systeem is vaak onderdeel van interactieve televisie. De systemen zijn ofwel 'streaming', waarbij men al kan beginnen te kijken terwijl de video over het netwerk wordt verzonden, of 'download', waarbij het volledig programma eerst naar een set-topbox wordt gedownload voor men begint met kijken.
De systemen laten de gebruiker toe om de video te pauzeren, door te spoelen of terug te spoelen, te vertragen, te verspringen naar een voorgaand of verderliggend frame, enzovoort, en bieden dus verschillende mogelijkheden die men bij VCR vindt. Bij streamingsystemen vereisen deze functie meer werk van de server en kunnen ook een grotere netwerkbandbreedte vragen.
Videoservers kunnen in een LAN of lokaal netwerk geplaatst worden, zodat gebruikers video van hoge kwaliteit kunnen bekijken en het systeem snel op de aanvragen kan reageren. Om een ruimer publiek te bereiken kunnen videoservers zich in een WAN bevinden, maar de responstijd neemt dan meestal af. VOD-diensten kunnen via het internet aan thuisgebruikers worden aangeboden wanneer deze beschikken over een kabelmodem of DSL-lijn.
De eerste commerciële VOD-dienst werd gelanceerd in Hongkong rond 1990. De technolgie stond echter nog in zijn kinderschoenen, Video CD's waren een goedkoper alternatief en betaaltelevisie was niet ingeburgerd in Hong Kong. Hong Kong Telecom maakte verlies, en de dienst werd stilgelegd toen deze in 2000 door Pacific Century Cyberworks was overgenomen.
VOD-diensten werden echter in verschillende delen van de wereld beschikbaar. Veel streaming VOD-systemen worden door kabelproviders aangeboden, die de grote downstream bandbreedte van hun kabelsystemen kunnen gebruiken om films en televisieprogramma's aan te bieden.
[bewerk] Near Video on Demand
Een aanverwante technologie is Near Video on Demand (NVOD). Hierbij sturen de zenders de video in meerdere kanalen via breedbandnetwerken. Verschillende kopieën van eenzelfde programma worden over korte tijdsintervallen (typisch 10 tot 20 minuten) uitgestuurd. De gebruiker kan dan op één van deze tijdsintervallen het programma beginnen te bekijken.
