Varroamijt
| Varroamijt | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
|||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
|
|||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Varroa destructor Anderson & Trueman, 2000 |
De varroamijt (Varroa destructor) is een uitwendige parasiet die voorkomt op insecten, maar zich alleen voort kan planten op het broed van bijen.
De mijten behoren tot de spinachtigen. In het volwassen stadium bezitten ze 8 poten. Het volwassen wijfje is dwars-ovaal van vorm, roodbruin van kleur, 1,1 mm lang en 1,5 mm breed. De mijt is dus met het blote oog goed zichtbaar. De poten zitten verscholen onder het rugschild. Op de dunne huidigedeelten van de bij zuigen de mijten hemolymfe. Ze zitten tussen kop en borststuk en achterlijf en tussen de ringen van het achterlijf dichtbij de wasklieren.
Kort voor het sluiten van het broed, bij voorkeur het darrenbroed, dringt een varroawijfje een broedcel binnen en laat zich hierin meestal insluiten. Ze legt tegen de wand van de cel 2 à 6 eitjes. In de gesloten cel voeden de jonge mijten zich met hemolymfe van de pop. De ontwikkeling van ei tot mijt duurt 6 tot 10 dagen. De jonge wijfjes worden binnen de cel bevrucht. De mannetjes sterven na de paring.
De volwassen bevruchte wijfjes verlaten met de jonge werkbij of dar de cel. Ze stappen over op andere bijen. Na 4 tot 13 dagen beginnen deze mijten eitjes te leggen in de cellen van de bijna volgroeide larven. De wijfjes leven in de zomer 2 tot 3 maanden en in de winter 5 tot 8 maanden. Buiten het bijenvolk leeft de mijt niet langer dan 5 à 7 dagen.
Door het opzuigen van het hemolymfe worden de volwassen bijen verzwakt. Door de ontstane wonden kunnen ziektekiemen binnendringen. De levensduur kan daardoor tot de helft bekort worden. De jonge mijten voeden zich in de cel met het hemolymfe van de pop. Dit gaat ten koste van diens ontwikkeling. Uit de aangetaste broedcellen komen misvormde bijen, bijv. met een verkort achterlijf, vleugelstompjes of afwijkingen aan de poten. Door de kortere levensduur en het geringe aantal levensvatbare jonge bijen, wordt het bijenvolk sterk verzwakt, zo sterk dat het ten gronde gaat, meestal binnen 3 jaar.
In het voorjaar is het aantal mijten het laagst. Tijdens de broedperiode zitten de meeste mijten in gesloten broed. Met de toename van het darrenbroed neemt ook het aantal mijten sterk toe. De voedsterbijen zijn dan sterker besmet dan de vliegbijen. In de nazomer en herfst is het aantal mijten het grootst. De meeste mijten zitten dan op de vliegbijen. In de winter sterft een deel van de mijten. Slechts een klein gedeelte van de mijten overleeft de winter. De aanwezigheid van broed in een bijenvolk is een voorwaarde voor de vermeerdering van de mijten. De ziekte wordt verspreid door vervliegen van darren en werksters, door roverij en door zwermen.
De belangrijkste manier van verspreiding gebeurt door de imker zelf: door verwisseling van besmette raten, af laten vliegen, handel en import van bijenvolken en koninginnen.
