Trajectcontrole
Trajectcontrole is een methode die de politie gebruikt om het naleven van de maximumsnelheid op wegvakken te controleren.
[bewerk] Werking
Trajectcontrole controleert op twee plaatsen die een zekere afstand (bijvoorbeeld een kilometer) uit elkaar liggen, en bepaalt de gemiddelde snelheid op basis van de tijd tussen het passeren van de meetpunten. Wanneer deze de toegestane snelheid voor de voertuigklasse overschrijdt, wordt het beeld van het voertuig onmiddellijk naar een centrale verstuurd waar een bekeuring kan worden verstuurd.
Traditioneel wordt een snelheidscontrole uitgevoerd door het plaatsen van radars of laserguns. Deze technieken meten de snelheid van een voertuig op een enkele plaats, en nemen een foto van elk voertuig dat sneller beweegt dan een ingestelde limiet. Gevolg is dat te snel rijdende bestuurders die op de hoogte zijn van de locaties van de controle deze kunnen omzeilen door een korte snelheidsaanpassing. Dit zorgt ervoor dat deze controles niet het volle gewenste preventieve effect hebben; bovendien kan het plotseling remmen gevaar opleveren voor andere weggebruikers. Alle foto's worden handmatig verwerkt, dit kost veel tijd. Voor onbemande controles geldt bovendien dat de foto's moeten worden opgehaald.
Trajectcontrole werkt op een heel ander manier: elk voertuig wordt op twee locaties gefotografeerd met een digitale camera. Een computeranalyse van de foto identificeert elk voertuig en is in staat om hetzelfde voertuig bij de tweede post wederom te herkennen. De afstand tussen de twee posten wordt gedeeld door het tijdsverschil voor elk voertuig; daarmee wordt de gemiddelde snelheid over het traject uitgewerkt. Pas na het vaststellen van een snelheidsovertreding wordt het kenteken gelezen. Uit het kenteken wordt afgeleid wat de voertuigklasse is en wordt de maximumsnelheid voor het voertuig opgezocht.
Trajectcontrole kan niet door "even remmen" worden omzeild; men moet zich echt over het hele traject gemiddeld aan de maximumsnelheid houden. Een ander voordeel is dat het mogelijk is om vrachtverkeer op zijn eigen maximumsnelheid te controleren.
De Nederlandse politie maakt steeds vaker gebruik van trajectcontrole.
Voor buitenlanders heeft trajectcontrole voorlopig alleen effect voor onze ooster- en zuiderburen en voor Zwitsers. Met deze landen kan het Centraal Justitieel Incassobureau informatie uitwisselen zodat ook zij een bekeuring ontvangen. Over enige jaren zal dit voor heel Europa gelden. Een Europees project met de populaire naam VERA3 zorgt voor de noodzakelijke techniek om met alle Europese landen bekeuringen uit te wisselen.
[bewerk] Locaties van trajectcontrole in Nederland
- A1 bij Deventer - (Tijdelijke locatie in 2003 vanwege werkzaamheden, 100 km/h)
- A2 bij Maarssen - (120 km/h)
- A4 tussen Hoofddorp en Nieuw-Vennep - (120 km/h)
- A10 West bij Amsterdam tussen Nieuwe Meer en Coentunnel - (80 km/h)
- A12 bij Den Haag tussen het Prins Clausplein en Den Haag-centrum - (80 km/h)
- A12 tussen De Meern en Woerden - (120 km/h)
- A12 bij Utrecht op de parallelbanen tussen Oudenrijn en Lunetten - (80 km/h)
- A12 bij Utrecht op de hoofdrijbanen tussen Oudenrijn en Lunetten - (100 km/h)
- A12 bij Arnhem tussen Waterberg en Velperbroek - (100 km/h)
- A13 bij Overschie, beide richtingen - (80 km/h)
- A16 bij Dordrecht, richting Rotterdam - (100 km/h) - (Tijdelijk buiten gebruik)
- A20 bij Rotterdam tussen de knooppunten Kleinpolderplein en Terbregseplein - (80 km/h)
