Shakeel Badayuni
Shakeel Badayuni (3 augustus 1916 - 20 april 1970) is een Indiaas dichter en songtekstschrijver van de jaren '50 en '60. Shakeel Badayuni is geboren in Badayun, Uttar Pradesh. Zijn vader, Mohammed Jamaal Ahmed Sokhta Qadiri wou dat hij hard studeerde en een goede carrière zou hebben. Hij zorgde ervoor dat Shakeel thuis lessen Arabisch, Urdu, Perzisch en Hindi kon volgen.
De stijl van Shakeels poëzie was niet geheel conventioneel zoals andere shayars. Één van zijn verre familieleden, Zia-ul-Qadiri Badayuni was een religieuze shayar. Shakeel was geïnspireerd door hem en de contemporaine omgeving van Badayun leidde hem tot de Sher-o-Shayari.
Toen Shakeel in 1936 de Aligarh Muslim University betrad, nam hij deel aan intercollege-, interuniversiteit-mushairas en won hij met regelmaat. In 1940, toen hij 24 jaar oud was trouwde hij met Salma. Zij was een ver familielid van hem en beiden hebben sinds hun jeugd in een huis gewoond met soortgelijke gebruiken en regels. Echter, het parda-systeem was gebruikelijk in hun familie, waardoor ze geen hechte relatie konden delen met elkaar.
Nadat Shakeel zijn B.A. had behaald verhuisde hij naar Delhi om daar te gaan werken als voorraadofficier. Ondertussen bleef hij deelnemen aan mushairas. Hiermee vergaarde hij wereldwijde bekendheid. In de jaren ‘40 was het gebruikelijk dat shayars schreven over de onderdrukte delen van de maatschappij, hun opstand en de verbeteringen van de maatschappij. Het opvallende was dat Shakeel een totaal andere smaak had – zijn poëzie was vaak niet romantisch en lag dicht bij het hart. Shakeel zei altijd:
Main Shakeel Dil Ka Hoon Tajurma,
Ki Mohabbaton Ka Hoon Raazdaan,
Mujhe Fakr Hai Meri Shayari,
Zindagi Se Juda Nahin
Shakeel verhuisde in 1944 naar Bombay om songs te schrijven voor Indiase Bollywood-films. Hij ontmoette filmproducent A.R. Kardar en muziekcomponist Naushad. Zij vroegen hem om zijn poëzie-vaardigheden te gebruiken voor het schrijven van songs voor films. Shakeel schreef o.a.: Hum Dil Ka Afsana Duniya Ke Suna Denge en Har Dil Main Mohabbat Ki Ek Laga Denge…. Naushad contracteerde Shakeel meteen voor Kardars film Dard (1947). De songs van Dard bleken erg succesvol. Vooral Uma Devi (Tun Tun)’s Afsana Likh Rahi Hoon. Niet veel songwriters slagen erin om succes te behalen in hun eerste film. Shakeel lukte dit wel en de films die daarop volgden werden ook een groot succes. Hij schreef voor ongeveer 89 films en 99% van deze films bestond uit muziek die gecomponeerd werd door Naushad. De overige muziek werd gecomponeerd door Ravi en Hemant Kumar.
Al deze successen zorgden ervoor dat het duo Shakeel (songwriter) en Naushad (composer) het meest gevraagd werden in de Indiase filmindustrie. Enkele films waar Shakeel en Naushad songteksten en muziek voor schreven zijn: Baiju Bawra (1952), Mother India (1957), Mughal-e-Azam (1960), Dulari (1949), Shabab (1954), Ganga Jamuna (1961) en Mere Mehboob (1963). Badayuni werkte veel samen met Naushad, maar hij werkte ook samen met Ravi en Hermant Kumar. Zijn meest bekende film die bestaat uit de samenwerking met Ravi en Hermant Kumar is Chaudhvin Ka Chand (1960). De film Sahib Bibi Aur Ghulam (1962) is zijn grootste hit. De titelsong van Chaudvin Ka Chand, gezongen door Mohammed Rafi zorgde ervoor dat Badayuni de Filmfare Award for Best Lyricist in 1963 won.
Behalve filmsongs schreef Shakeel ook ghazals. Deze ghazals worden nog steeds gezongen door zangers als Pankaj Udhaas en anderen. Shakeel had een hechte band met Naushad, Ravi en Ghulam Mohammed. Samen met hun genoot hij van het leven. Anders dan andere shayars was hij geen alcoholist. Shakeel Badayuni stierf op 53-jarige leeftijd op 20 april 1970 ten gevolge van diabetes. Hij liet zijn vrouw, dochter en zoon achter.
