School van Tervuren
De School van Tervuren was een groep schilders die zich rond 1870, te Tervuren vormde, omheen Hippolyte Boulanger. Hij was er de sterkste persoonlijkheid van en hij gaf de groep ook haar naam.
Net zoals bij het Franse Barbizon, 30 jaar voordien, was er geen sprake van een gemeenschappelijk programma, noch van enige gezamenlijke theorie of procedé. Ze hadden alleen de wil gemeen, zich te bevrijden van een te stug academisme, zich in de natuur onder te dompelen en de vrijheid van de kunstenaar te manifesteren.
Voor het Brusselse Salon van 1866 had Hippolyte Boulanger, ten titel van boutade, op de rugzijde van een van zijn werken "School van Tervuren" geplaatst. Daarmee had hij meteen de naam gekleefd op een eerste generatie kunstenaars, die gewoon waren, gezamenlijk of afzonderlijk, aan het schilderen te gaan, in het dorp, in het Zoniënwoud of in de directe omgeving, als plein-airisten direct in de natuur zelf. Zelfs gezamenlijk werd veelal van gedachten gewisseld, op het marktplein in de herberg "In de Vos". De betrokkenen waren, naast Boulenger zelf, Joseph Coosemans, Edouard Huberti, Louis Crepin, Jules Raeymaekers, Alfons Asselbergs, Henri Van der Hecht en Jules Montigny.
De Tervurense meesters zonderden zich niet af. Ze hadden wel degelijk contacten met andere realisten als Louis Artan, Theodore Tscharner, François Binjé of Alfred Verwee. Er was zelfs wisselwerking met de landschappers van de Kalmthoutse School en de Dendermondse School, die zich in de Tervurense natuur kwamen ophouden. Theodore Baron, Isidoor Meyers en Franz Courtens waren hierbij opvallende figuren.
Na de dood van Boulenger, in 1874, ontstond een zogenaamde "tweede generatie" Tervurense kunstenaars, met oa. Guillaume Vogels, Isidoor Verheyden, Jean Baptiste Degreef, Lucien Frank, Adolphe Hamesse, Theodore Hannon, Richard Viandier en de dames Anna Boch, Marie Collart en Louise Héger.
Zelfs een derde groep landschapschilders zou, na 1900, nog Tervuren en omgeving aandoen. Het waren leerlingen van Joseph Coosemans, die intussen leraar landschapschilderen geworden was aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten te Antwerpen. Hij droeg zijn geestdrift, voor de plekken waar hij destijds zelf geschilderd had, over op Emile Jacques, Armand Maclot en Paul Leduc.
Het privé-museum "Het Schaakbord" te Tervuren bevat een vaste collectie met een 40-tal stukken uit de "School van Tervuren".
