Santo Tomás (Guatemala)
Santo Tomas was het toenmalige district aan de Atlantische kust van Guatemala gelegen tussen Rio Montagua en Rio Dulce dat bij besluit van het Guatemalteekse parlement van 4 mei 1843 in "eeuwige concessie" werd gegeven aan de "Belgische maatschappij voor volkplanting". Het gebied was ongeveer 4000 kilometer groot, en er woonden zo'n 1200 mensen, bijna allen indianen.
De Compagnie, een private maatschappij onder leiding van de graaf de Hompesch, kreeg de steun van Koning Leopold I die de clerus en het hele overheidsapparaat hiervoor mobiliseerde. Het doel was goedkope grondstoffen te verzekeren, een afzetmarkt voor producten te vinden, en zich te ontdoen van ontevreden armen die eventueel een opstand zouden beginnen in België. Guatemala, dat de soevereiniteit over dit gebied bewaarde, hoopte dan weer met Belgische steun een haven en een weg naar de hoofdstad te verkrijgen. Tot dan toe was Guatemala voor invoer via de zee afhankelijk van het door de Engelsen gedomineerde Belize. Uit een aantal archiefstukken blijkt dat bepaalde Belgische regeringskringen op termijn dachten aan een daadwerkelijke uitoefening van soevereiniteit door België, hoewel kolonisatie op het Amerikaanse continent moeilijk te rijmen valt met de Monroedoctrine die in die tijd door de Verenigde Staten werd hooggehouden.
Door de weinig realistische aanpak, de grootheidswaanzin en hebzucht van de leiding draaide het project op een fiasco uit. Een groot aantal kolonisten stierf aan tropische ziektes, de meerderheid week uit naar vooral de hoofdstad van Guatemala, en een klein deel van hen werd naar België gerepatrieerd. Na 11 jaren werd de Belgische kolonisatiepoging opgegeven. Graaf de Hompesch werd wegens fouten in het beheer veroordeeld door de Belgische rechtbanken. Na deze mislukte poging zal het meer dan 25 jaren duren vooraleer België een tweede kolonisatie in Congo onderneemt.
